بررسی نقش همبستگی در کنترل اجتماعی با توجه به مدل بومی اسلامی

تاریخ زندگی بشر گواهی می دهد که انسان همواره به صورت دسته جمعی و گروهی روزگار گذرانیده و حیات جمعی را بر زندگی فردی ترجیح داده است. همگان براین باور اتفاق نظر دارند که همبستگی از ضرورت های اجتماع و امری حیاتی برای جامعه است و بدون آن، هیچ جمع و گروهی توان استحکام و استمرار ندارد. همبستگی اجتماعی، از مفاهیمی است که در ع لوم اجتماعی کاربرد بسیاری دارد. وحدت، وفاق و وفاداری که ناشی از علائق، احساسات و همدلی های مشترک است، از لوازم همبستگی اجتماعی است. همبستگی ا جتماعی به معنای احساس مسئولیت متقابل بین چند نفر یا چند گروه است که آگاهی و اراده داشته باشند. اندیشمندان علوم اجتماعی همبستگی اجتماعی را بر مبنای روابطی اجتماعی توصیف می کنند که در آنها احساس تعلق گروهی و منافع مشترک نقش عمده را ایفا می کنند. همبستگی اجتماعی از نظر این اندیشمندان زمانی شکل می یابد که اشتراک منافع، ا شتراک در ارزش ها و اشتراک در مفاهیم ایجاد شود. در نتیجه می توان از نوعی «توافق جمعی، مجموعه ای از اصول و قواعد اجتماعی و تعامل میان افراد» سخن راند که آنها را بایکدیگر همبسته می سازد. حال، به دلیل اینکه یکی از مولفه های بومی کردن نظریه کنترل اجتماعی، «همبستگی اجتماعی» می باشد و هیرشی نیز معتقد است، اعتقاد به باورها و ارزش ها عامل تحقق «همبستگی اجتماعی» است، در نتیجه تحقق «همبستگی اجتماعی» در جامعه عامل کاهش انحراف و کج روی می باشد و از آنجایی که بسیاری از باورها و ارزش های سرزمین ایران نیز از دین اسلام نشئت می گیرد به بررسی نقش همبستگی در کنترل اجتماعی با توجه به مدل بومی اسلامی می پردازیم.

بررسی نقش همبستگی در کنترل اجتماعی با توجه به مدل بومی اسلامی Keywords:

همبستگی اجتماعی , کنترل اجتماعی , مدل بومی , اسلامی