مقایسه پاسخ گلوکز، انسولین خون و میزان اشتها به مقدار مصرف کربوهیدرات پس از فعالیت تناوبی شدید در دختران ورزشکار

مقدمه و هدف: ریکاوری مطلوب بخش مهمی از فرایند تمرین است و میل به مصرف غذا در این دوره اهمیت فراوانی دارد. هدف پژوهش حاضر ارزیابی پاسخ گلوکز ، انسولین و میزان اشتها به مقدار مصرف کربوهیدرات پس از فعالیت تناوبی شدید (HIIE) بود. مواد و روش ها: تعداد ۳۲ دختر ورزشکار (با سن ۱.۰۴±۲۲.۴۱ سال و وزن ۲.۴۱±۵۶.۷۷) به دو گروه نوشیدنی کربوهیدراتی (با مقادیر ۱.۲ گرم/کیلوگرم و ۰.۴ گرم/کیلوگرم) تقسیم شدند. فعالیت تناوبی شامل ۸ تکرار ۳ دقیقه ای (۳×۸) با شدت ۸۰ درصد حداکثر ضربان قلب، سرعت اولیه ۶ کیلومتر/ساعت و شیب ۱ درصد بود. هر ۳ دقیقه، ۱ کیلومتر بر سرعت افزوده ولی شیب ثابت باقی می ماند. استراحت فعال بین تکرارها ۹۰ ثانیه و با شدت ۵۵ درصد اجرا شد. آزمودنی ها در دقایق ۱۵ و ۹۰ ریکاوری، نوشیدنی مصرف کردند و پیش، بلافاصله و ۱۵۰ دقیقه پس از فعالیت خون گیری به عمل آمد. میزان اشتها پیش، بلافاصله، دقایق ۱۵، ۳۰، ۶۰، ۹۰ و ۱۵۰ پس از فعالیت با مقیاس اشتها (VAS) اندازه گیری شد. برای ارزیابی آماری از آزمون آنالیز واریانس چند متغیری با اندازه گیری ­مکرر و ضریب همبستگی پیرسون در سطح ۰.۰۵>P استفاده شد. یافته ها: مقدار مصرف کربوهیدرات تفاوت معنی داری در میل به غذا ۳۰ دقیقه پس از فعالیت بین دو گروه ایجاد کرد (۰.۰۵>P). میل به غذا در گروه ۴/۰ گرم/کیلوگرم کمتر بود (۰.۰۵>P). گلوکز خون بر خلاف انسولین در هر دو گروه پس از فعالیت HIIE افزایش یافت ولی در دقیقه ۱۵۰ در گروه ۲/۱ گرم/کیلوگرم کاهش یافت (۰.۰۵>P). بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج به طور کلی به نظر می رسد بعد از فعالیت تناوبی شدید اشتها کاهش و بعد از مصرف کربوهیدرات در هر دو گروه روند افزایشی داشته است که با توجه به جذب گلوگز و تغییرات مقاومت به انسولین قابل توجیه است.

Keywords:

فعالیت تناوبی شدید , اشتها , انسولین , گلوکز , مکمل کربوهیدرات