بررسی توان اسیدگالیک در مقابله با اثر اکسیداتیو دی ۲-اتیل هگزیل فتالات (DEHP) در سلولهای بنیادی مزانشیم مغز استخوان رت

بافت مغزاستخوان یکی از منابع سلولهای بنیادی مزانشیم مغزاستخوان BMSCs با قابلیت تقسیم وتمایز است . BMSCs به عنوان پیش ساز استئوبلاست در آسیب بافتی تولید ماتریکس استخوان را به عهده دارند. انسان از طریق غذا، آب، هوا و تماس با محصولات مصرفی و پزشکی در معرض مواد شیمیایی DEHP قرار گرفته و با القاء استرس اکسیداتیو باعث اختلال در عملکرد BMSCs می شود، درنتیجه جمعیت سلولهای استئوبلاست را کاهش می دهد. اسیدگالیک (GA) دارای خاصیت آنتی اکسیدانی است ، لذا هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر GA به عنوان یک آنتی اکسیدان، در کاهش اثرات نامطلوب DEHP بر تکثیر BMSCs بود. روشکار: پس از کشت BMSCs، تیمار باغلظت های منتخب ۱۰۰ و۵۰۰ میکرومولار DEHP و ۲۵/۰میکرومولار GA به مدت ۹۶ ساعت ، توانایی زیستی و خودنوزایی سلولها، میزان پروتئین سلولها، فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی CAT) و (SOD، میزان پراکسیداسیون لیپید و توانایی آنتی اکسیدانکل اندازهگیری شد. نتایج : دادهها نشانداد DEHP باعث کاهش توانایی زیستی و تکثیری BMSCs و کاهش فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی می شود. این آلاینده زیست محیطی باعث افزایش اکسیداسیون لیپید و کاهش میزان آنتی اکسیدانکل سلول شد. غلظت های کم GA هیچ گونه اثر نامطلوبی بر توانزیستی سلولها نداشته ، بلکه غلظت ۲۵/۰ میکرومولار GA بیشترین اثر معنی دار افزایشی بر توان تکثیری را نشان داد. همچنین GA فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی و توان آنتی اکسیدانی کل سلولها را افزایش داد. در تیمار هم زمان، GA توانست اثر سمی DEHP را مرتفع نماید ولی نتوانست اثر نامطلوب DEHP راکاملا در مقایسه با گروه کنترل بهبود بخشد. نتیجه گیری: تیمار ۹۶ ساعته GA نتوانست اثر سمی DEHP راکاملا برطرف نماید پیشنهاد می شود تیمار طولانی مدت با GA درنظر گرفته شود.

Keywords:

سلول بنیادی مزانشیم مغز استخوان , دی-۲-اتیل هگزیل فتالات , اسیدگالیک , استرس اکسیداتیو.