واکاوی نقش حکمروایی خوب در توسعه پایدار اجتماعات محلی

در دهه های اخیر حکم ر وایی خوب یک شیوه رایج و مسلط برای اداره جامعه در سطح جهان بوده و متفاوت از مفاهیم دولت و حکومت است. حکمروایی خوب در واقع، رهیافتی تطبیقی در برنامه ریزی و مدیریت منابع در قلمروی سرزمین برای دستیابی به توسعه پایدار به شمار میآید که از طریق رفتار قاعده مند و نهادینه شدن قانونمندی، انصاف و عدالت گستری، مشارکت، کارایی و اثربخشی، مسئولیت پذیری، اجماع گرایی و شفافیت بر تعامل میان سه نهاد اصلی دولت، بخش خصوصی و جامعه مدنی اهتمام میور زد. این رویکرد، د رصدد آن است تا مردم روستایی، نهادها، مجریان، کارفرمایان و ذینفعان محلی در امور تصمیم گیری نظیر؛ تهیه، بررسی، اجرا، نظارت، پایش و ارزیابی، اصلاح و بازبینی طرحها مشارکت دهد. در این بین، حکمروایی خوب روستایی، پیش شرطی برای توسعه پایدار روستایی بر شمرده می شود. با استقرار رهیافت حکمروایی خوب روستایی در محیط روستاها، میتوان عدم تمرکز، مدیریت منابع روستایی، مشارکت همگانی، شراکت بین دولت و جامعه مدنی و بخش خصوصی را در بطن جامعه روستایی نهادینه نمود. نظر به اهمیت موضوع، پژوهش حاضر به واکاوی نقش حکمروایی خوب در توسعه پایدار اجتماعات محلی می پردازد که برای موشکافی موضوع از روش کتابخانه ای و مروری بهره گرفته شد. در این راستا، حکمروایی خوب را از نگاه صاحبنظران با روش توصیفی و تحلیلی بررسی نموده، سپس تاریخچه حکم روایی خوب، تفاوتهای میان دیدگاه حکمروایی و حکومت، اصول و ابعاد آن از دیدگاه توسعه پایدار مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و در نهایت، با شناسایی ذینفعان جامعه محلی، تبیین ویژگیها و نظریات مرتبط با حکمروایی خوب به ارائه نمونه ای از تجارب صورت گرفته در جهان پرداخته شد.

Keywords:

حکمروایی خوب , توسعه پایدار , اجتماعات محلی , مناطق روستایی