تهیه و توصیف داربست پلیمری آلژینات به روش الکتروریسیبرای کاربرد مهندسی بافت

پتانسیل بالای آلژینات سدیم SA ، آن را در مهندسی بافت و پزشکی احیا تایید میکند. یکی از نقاط ضعف اصلی این پلی ساکارید قابلیتچرخش کم آن است که داربست های مبتنی بر نانوالیاف مورد بررسی دانشمندان مهندسی پزشکی قرار گرفته است. هدف اصلی اینمطالعه بهبود قابلیت چرخش SA در ترکیب با پلی وینیل الکل PVA است. همچنین سعی شده است که پارامترهای اصلی درالکتروریسی بهینه سازی شده نسبت SA;PVA ازجمله ولتاژ، سرعت جریان و فضای کار بهینه شود. برای این منظور، از روش سطحپاسخ تحت طراحی مرکز کامپوزیت برای طراحی آزمایشات علمی استفاده شد. داربست های نانوالیاف نهایی با استفاده از سنجش تجزیهپذیری ، تنزل، تورم مورد مطالعه قرار گرفتند. بر اساس نتایج ، بهترین نسبت برای SA:PVA ، ۱:۶۵ بود. محلول با این غلظت در مقادیرمختلف برای پارامترهای فرآیند قابل چرخش بود. داربست های ساخته شده در این شرایط ویژگی های فیزیکی ،شیمیایی ، مکانیکی وبیولوژیکی خوبی را نشان می دهند. ردههای سلولی L۹۲۹ زنده ماندن بالای شان در طول ۴۸ ساعت نشان داده شد. نتایج نشان داد کهنانو الیاف یکنواخت و همگن با توزیع اندازه منظم ۱۶۶ نانومتر در ۳۰ کیلوولت ، ۵۵ / ۰ میکرولیتربرساعت، و ۱۲.۵ سانتی متر به دستمیآیند. به طور خلاصه ، نسبت بهینه شده در شرایط گزارش شده می تواند یک انتخاب مناسب زیست شناختی برای مهندسی بافتپوست باشد.

Keywords:

آلژینات سدیم , پوست , مهندسی بافت , الکتروریسی , الیاف نانو (نانو فیبر)