ضابطه و مصادیق «کار نوعا کشنده» با نگرش برقانون مجازات اسلامی مصوب سال۱۳۹۰

بر اساس بند «ب» ماده ۲۰۶ قانون مجازات اسلامی (مصوب سال ۱۳۷۰) و بند ۲ ماده ۲۸۸ قانون مجازات اسلامی (مصوب سال ۱۳۹۰) قانونگذار «قصد انجام کار نوعا کشنده» را به عنوان ضابطه قتل (جنایت) عمدی در حقوق کیفری پذیرفته است از آنجا که تعریفی از عمل یا «کار نوعا کشنده» در قانون وجود ندارد، لذا درعمل تفاسیر و تعابیر مختلفی از این ضابطه در محاکم وجود دارد و رویه قضایی که به خصوص در آراء شعب دیوان عالی کشور متجلی است، حاکی از آن است که دادگاهها و شعب دیوان با تفسیر موسع بند ب ماده ۲۰۶، صرف «استفاده از آلت قتاله» را صرف نظر از موضع اصابت، برای تحقق قتل عمدی کافی می دانند. این مقاله به بحث پیرامون برخی از اشکالات در رویه قضایی در خصوص تشخیص ضابطه «کار نوعا کشنده» و تعیین معیار و ضوابطی جهت تشخیص و تعیین «کار نوعا کشنده» می پردازد و مصادیقی از آن را تبیین می نماید.

Keywords:

قتل عمد , عمل نوعا کشنده , ضابطه