شهرهای هوشمند یکپارچه راهکاری جهت بهبود مدیریت شهری

Publish Year: 1402
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 133

This Paper With 14 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

HUMAN07_056

تاریخ نمایه سازی: 23 خرداد 1402

Abstract:

در معماری شهر هوشمند، از فناوری های اطلاعات و ارتباطات برای بهبود استانداردهای زندگی و مدیریت آن توسط شهروندان و دولت استفاده می شود. اکثر محققان این ساختار را به شش جزء اصلی تقسیم کرده اند: افراد هوشمند، دولت هوشمند، محیط هوشمند، حمل و نقل هوشمند، اقتصاد هوشمند و زندگی هوشمند. با توجه به ارتباط بین شهرهای هوشمند و چالش های ناشی از پیاده سازی و به ویژه یکپارچه سازی آن ها، بر اساس مطالعات ما تاکنون راه حل کاملی برای مفهوم شهر هوشمند یکپارچه وجود ندارد. برخی مفاهیم کلی تر مانند امنیت، زیرساخت ICT و دانش در این ساختارها یکپارچه دیده نمی شوند. بنابراین به نظر می رسد که باید مولفه های فرعی جدید و فرامولفه های کلی به مدل های موجود افزوده شود تا ساختاری یکپارچه شکل بگیرد به گونه ای که پروژه های اجرایی در جای مناسب خود در این ساختار قرار گرفته و یکپارچگی را ایجاد و تضمین کند. شهر هوشمند بنابراین می توان مهندسی نیازمندی های شهر هوشمند را نیز با دقت بیشتری توضیح داد. این مطالعه مدلی از یک نمودار یکپارچه ارائه می کند به گونه ای که علاوه بر حفظ و بهبود مدل شهر هوشمند و مدل های موجود، ادغام و مهندسی نیازمندی ها و متدولوژی های شهر هوشمند را در آینده به طور کامل پوشش دهد. مقاله حاضر یک مدل ارتقا یافته از ساختار شهر هوشمند شش جزئی را به عنوان یک نمودار پویا یکپارچه منعطف ارائه می کند تا در کنار حفظ ویژگی های مدل های شهر هوشمند موجود، یکپارچگی، پویایی، انعطاف پذیری و عملکرد آن را تضمین کرده و از شکست آن جلوگیری کند. عملیات هوشمند مدل پیشنهادی ارائه شده در این مقاله با توجه به انعطاف پذیری، سازگاری و بومی سازی آن می تواند راه حلی یکپارچه ایجاد کند و چرخه حیات سیستم های اجرایی را تسهیل کند و دولت ها و جوامع را قادر به پیش بینی و پیشگیری از حوادث ناگهانی مانند بلایای طبیعی، بیماری های همه گیر کند. مانند کووید-۱۹ و موارد مشابه و همچنین مدیریت و رهبری جامعه هدف خود به بهترین شکل.

Keywords:

Authors

سکینه عسکری

۱- کارشناس حقوق، دانشگاه پیام نور شیراز، ایران.

مریم زارع

۲- کارشناس ارشد علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، تاکستان، ایران.