آثار حقوقی تعیین مدت در مرحله انعقاد و انحلال قراردادها

در این پژوهش آثار تعیین مدت در انواع قراردادها مانند اجاره، قرض، بیع، مزارعه، مضاربه و ... مورد بررسی قرار گرفته است. تعیین مدت اصولا جنبه قراردادی دارد و متعاملین می توانند در مورد مفاد تعهد و شیوه اجرای آن توافق کنند. تعیین مدت قرارداد، گاه ممکن است ارادی باشد که منبع ایجاد توافق آن دو اراده یا انشاء اراده منفرد است و گاه ممکن است قضایی باشد که به قاضی در جهت تعدیل قرارداد، اختیاری خاص داده شده است که به منظور رعایت مال مدیون و کاستن از فشار مالی بر او با رعایت تراضی و اوضاع و احوال مهلت مناسبی بدهد. حال اگر برای اجرای قراردادی اجل معین نشده باشد اصل بر این است که تعهد باید به محض انعقاد عقد اجراء شود. لیکن هرگاه در وجود اجل تردید شود اصل بر نبود آن است و مدعی باید آن را ثابت کند. گذشته از تعیین مدت، که در پاره ای از قراردادها عدم تعیین مدت موجب ابطال قرارداد می گردد. برای اینکه یک قرارداد منعقد گردد و دارای اعتبار باشد طرفین باید یک سری شرایط را رعایت کنند که شرایط اساسی صحت معامله نام دارد مانند قصد و رضا ، اهلیت، موضوع معامله و مشروعیت جهت معامله . عقد در صورتی که فاقد انشای یکی از طرفین یا موضوع یا دارای جهت نا مشروع یا دارای شروط مبطل عقد باشد، باطل است. همچنین بعد از تشکیل عقد ممکن است دلایل متعددی سبب انحلال و از بین رفتن آن شود گاهی نیز ممکن است یک عقد به سبب اقاله از بین رود. تراضی طرفین برای انحلال عقد زمانی قابل تصور است که پیش از آن عقدی به وجود آمده باشد و طرفین بخواهند آن عقد را از میان ببرند و منحل کنند.

Keywords:

واژگان کلیدی: قرارداد , مدت , انعقاد , انحلال