مطالعه ارتباط استرس شغلی و رضایت شغلی و عوامل مرتبط با آن در بین کارکنان مراکز بهداشتی

سابقه و هدف: رضایت شغلی و استرس شغلی به عنوان دو عامل موثر بر بهره وری کارکنان در محیط کار در سازمان ها در نظر گرفته می شود. اثرات مختلف جسمی و روانی استرس شغلی منجر به تضعیف رضایت شغلی می شود. با وجود مطالعات فراوان در این زمینه در گروه های درمانی، کمتر به کارمندان بهداشتی پرداخته شده است. لذا تحقیقات بیشتر برای کشف و توضیح رابطه بین استرس شغلی و رضایت شغلی، متغیرهای شخصی و عوامل سازمانی در بین کارکنان مراکز بهداشتی به عنوان مهره های کلیدی پیشگیری، مراقبت و سلامت مورد نیاز است. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی تحلیلی در زمستان ۱۳۹۷ تا بهار ۱۳۹۸ روی کارکنان مراکز بهداشتی درمانی یکی از شهرستان های استان مرکزی انجام شد. ابزار گردآوری اطلاعات پرسش نامه مشخصات فردی و دموگرافیک، پرسش نامه شاخص توصیف شغل (JDI) و پرسش نامه استرس شغلی دیویس (OSQ) بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۰ تجزیه وتحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد استرس شغلی به طورکلی در زنان (۱۱۹.۸۴۸) بیشتر از مردان (۱۰۸.۱۲۲) و رضایت شغلی آن ها (۲۴۲.۴۵۰) کمتر از مردان است (۲۶۲.۶۸۲). بین استرس شغلی و رضایت شغلی (۰.۷۸۳p= و ۰.۰۰۱r = ) در سطح ۰.۰۵p< رابطه عکس وجود دارد. رگرسیون چندمتغیره نشان داد متغیر استرس شغلی به طورکلی قادر به پیش بینی رضایت شغلی است (۰.۷۸۳-=β، ۰.۰۰۱p=). بیشترین استرس شغلی و کمترین رضایت شغلی مربوط به کارکنان مراقبت های بهداشتی بود. نتیجه گیری: به طورکلی استرس و رضایت شغلی در این پژوهش متوسط به دست آمد و بین هر دو متغیر ارتباط معکوسی وجود داشت. با توجه به اینکه ناارضایتی بیشتر در بحث ترفیع و حقوق و مزایا دیده شد، لازم است اقداماتی در راستای کاهش استرس، بهبود شرایط اقتصادی و ایجاد شرایط عادلانه برای ارتقا انجام شود.

Keywords:

Health Care Staff , Job Satisfaction , Occupational Stress , استرس شغلی , رضایت شغلی , کارکنان بهداشتی و درمانی