وابستگی اجرای بهینه یک مهارت ورزشی به وضعیت انگیختگی تمرین

هدف از پژوهش حاضر، تعیین میزان وابستگی اجرای یک مهارت ورزشی به وضعیت انگیختگی تمرین بود نمونه این پژوهش ) 30 N= سن: 2/32±20/23 سال( شرکت کننده های مرد سالم بودند که پس از انجام پیش آزمون به دو گروه همسان تقسیم شدند. شرکت کننده ها مهارت سرویس ساده والیبال را تحت شرایط انگیختگی بالا یا شرایطی انگیختگی پایین به مدت 11 جلسه تمرین نمودند . آزمون های یادداری فوری )در وضعیتانگیختگی همسان با مرحله تمرین( و انتقال فوری )در وضعیت انگیختگی متفاوت با مرحله تمرین( 1 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین انجام گرفت. 15 روز بعد آزمونهای یادداری و انتقال تأخیری نیز به همان صورت برگزار شد. برای تحلیل دادهها از آزمون تحلیل واریانس برای اندازهگیریهای مکرر و آزمون هایtهمبسته وt مستقل استفاده شد. در کلیه آزمونهای آماری سطح معناداری α = 0/05 در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که عملکرد شرکت کننده ها در آزمونهای یادداری و انتقال، مختص وضعیت انگیختگی تمرین بود. در مرحله اکتساب گروه تمرین کننده در شرایط انگیختگی بالا، عملکرد معنی داری را در مهارت ملاک نسبت به گروه دیگر داشتند ، در آزمون های انتقال با تغییر وضعیت انگیختگی تجربه شده، عملکرد هر دو گروه به طور معنی داری تضعیف شد. این یافته پیشنهاد میکند که وضعیت انگیختگی در مرحله تمرین نشانه های مرتبطی را برای راهاندازی و ایجاد عملکرد بهینه در مراحل بعد حفظ میکند. این یافتهها شواهدی را در حمایت از فرضیه ویژگی تمرین بر اساس مدل انگیختگی برای رسیدن به اوج اجرا ارائه می دهد

Keywords:

انگیختگی , یادگیری حرکتی , اجرای بهینه , ویژگی تمرین