تاثیر نهاد مرور زمان در دعوای زیان دیده، علیه بیمه گر در قانون بیمه اجباری

تضمین جبران خسارت زیان دیدگان حوادث ترافیکی و لزوم جبران کلیه زیان ها مبنای قانونگذار در تصویب قوانین بیمه و بالاخص قانون بیمه اجباری می باشد. با توجه به نیاز طرح دعوی به طرفیت شرکت های بیمه گر و در مواردی خاص صندوق تامین خسارتهای بدنی در نظر گرفتن مدت زمانی منطقی جهت طرح دعاوی موضوع قانون بیمه اجباری به جهت پیشگیری از سوءاستفاده از شرکت های بیمه گر و صندوق تامین خسارتهای بدنی ضروری ست، قانون بیمه مصوب ۱۳۱۶ در ماده ۳۶ مرور زمان دوساله را در دعوی بیمه پذیرفته که این مهم نیز در ماده ۱۲ قانون بیمه اجباری مصوب ۱۳۴۷ مجددا مورد پذیرش قرار گرفت. پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی و باهدف بازخوانی جهات بقای نهاد مرور زمان در دعاوی بیمه می باشد. یافته های تحقیق حاکی از آن است که: اگرچه حذف قاعده مرور زمان دعاوی مدنی از نظام حقوقی ایران به موجب نظریه شورای نگهبان عملا به رسمیت شناخته شده است، لیکن استدلال ها برای بقای مرور زمان در برخی دعاوی خاص مانند دعاوی بیمه عقلایی ست. پژوهش جاری اثبات می نماید که پذیرش مرور زمان دوساله در دعاوی بیمه، منطقیو ضروری ست.

Keywords:

بیمه , دعوای ناشی از بیمه , ماده ۳۶ قانون بیمه , مرور زمان , قانون بیمه اجباری مصوب ۱۳۹۵