اثربخشی شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر شادکامی و توانایی تحمل ابهام مادران دارای کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر شادکامی و توانایی تحمل ابهام مادران دارای کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم بود. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش­آزمون- پس­آزمون- پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی مادران دارای کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم شهر کرمانشاه در سال ۱۴۰۰ بودند که از میان آنان ۳۰ نفر به روش نمونه­ گیری تصادفی انتخاب و با همگن­ سازی سن و میزان تحصیلات به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. شرکت­ کنندگان جهت پیش ­آزمون، پس­ آزمون و پیگیری به مقیاس شادکامی آکسفورد (آرگایل و لو، ۱۹۸۹) (OHQ) و پرسشنامه تحمل ابهام (مک­لین، ۲۰۰۹) (ATQ) پاسخ دادند. پس از ۸ جلسه آموزش شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی برای گروه آزمایش، داده ­های پژوهش با استفاده از روش تحلیل کواریانس با اندازه­ گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند. یافته ­ها: نتایج پژوهش نشان داد شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر شادکامی و توانایی تحمل ابهام در مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم اثربخش بود (۰۵/۰P<) و اثر آن در طول زمان تداوم داشت (۰۵/۰P<). نتیجه ­گیری: بر اساس نتایج حاصل از بکارگیری شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی در افزایش شادکامی و توانایی تحمل ابهام در مراکز مشاوره و روان­درمانی می ­تواند مفید و موثر واقع شود.

Keywords:

شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی , شادکامی , تحمل ابهام , اختلال طیف اتیسم