بررسی تطبیقی مضامین قرآنی و روایی درضرب المثل های اردو و فارسی

ضرب­المثل آینه تمام نمای فرهنگ، آداب و رسوم و طرز تفکر یک جامعه است.بررسی ادبیات شفاهی ملل، صادقانه ترین راه آشنایی با فرهنگ هر جامعه است؛ضرب المثل یکی از جلوه های ادبی شفاهی و مرسوم ترین آن است.جوامع مختلف بر اثر ارتباط و مهاجرت و جنگ و تجارت و مانند آن بر هم تاثیرات زیادی گذاشته اند. در مسیر این تاثیرگذاری و مبادلات فرهنگی گاه اشتراکات زیاد در یک زمینه،تشخیص منشا واقعی آن را دشوار می سازد.بررسی و تحلیل ضرب المثل­های فارسی و اردو و کشف وجه تشابه و تقارن آن،بیانگر اشتراکات و تفاوت های فرهنگی،فکری و اجتماعی بین دو ملت است. بر این اساس در این مقاله با روش کتابخانه­ای و شیوه توصیفی- تحلیلی  و تطبیقی  ضرب المثل­های اردو و فارسی با تاکید بر مضامین قرآنی و روایی بررسی تطبیقی گردیده است. این مقاله کوشیده تا بخشی از دشواری­های معادل یابی ضرب المثل­های این دو زبان را  بکاهد. در بررسی موضوع به این نتیجه رسیدیم که مثل­ها به عنوان یکی از اجزای مهم فولکور و تعبیراتی رایج درمیان هر قوم و ملت و یکی از ارکان مهم زبان و فرهنگ و نموداری از ذوق و قریحه هستند که اغلب در لباس استعاره، کنایه و یا در قالب سخنی موزون و دلنشین منتشر شده­اند. همچنین از بررسی تطبیقی ضرب المثل­های مشترک اردو و فارسی هم از نظر معنا و مضمون و هم از نظر شکل و نحوه بیان، درمی­یابیم  که شباهت این گروه از ضرب المثل­های مشترک، تا آن حد است که گویا کسی سالها پیش، همین ضرب المثل را برای همین کار برد ساخته، یا همین واژه­ها را به زبان دیگر ترجمه کرده است. این دسته از ضرب المثل­ها،با آنکه درمیان هر کدام از دو ملت ایران و هند (قدیمی) با زبانی متفاوت و مختص به همان زبان به کار می رود، اما هم کاربردهای مشترکی دارند و هم از واژگان هم معنی و جمله بندی نسبتا مشابهی بر خوردارند.

بررسی تطبیقی مضامین قرآنی و روایی درضرب المثل های اردو و فارسی Keywords:

ضرب المثل , بررسی تطبیقی , اردو , فارسی , مضامین قرآنی و مضامین روایی