آیین دادخواهی در حوزه حق بر سلامت در نظام بین الملل

Publish Year: 1402
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 134

This Paper With 11 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

HPILMC01_195

تاریخ نمایه سازی: 14 تیر 1402

Abstract:

حق بر سلامت و خدمات بهداشتی و درمانی به عنوان یک حق اساسی توصیف می شود که به دلیل تعلق آن به حوزه حقوق رفاهی ، قابلیت شکایت آن از زمان پیدایش این دسته از حقوق مورد مناقشه بوده است . به طوری که امروزه مهم ترین موضوع در این رابطه نحوه اقامه دعوی و میزان دعوای ارکان و اجزای حق بر سلامت است . با توجه به میزان بالای آسیب پذیری کودکان در قبال آلودگی نیازهای اساسی مانند آبوهوا و غذا به نظر می رسد قوانین موجود کشور و همچنین قوانین بین المللی دارای نواقص زیادی در زمینه نظام دادرسی و حمایت قضایی از حوزه حق بر سلامت در نظام بین الملل می باشد تبیین حق بر سلامت و نظام دادخواهی آن در نظام حقوقی بین المللی در مقایسه با نظام حقوقی ایران از استحکام بیشتری برخوردار است . نتایج این پژوهش نشان می دهد داشتن حق بر محیط زیست سالم ، خدمات پزشکی ، امکانات درمانی و دارویی که یکی از مصادیق بارز حقوق افرادمخصوصا کودکان و بیماران است که باید به نحو خاصتری برای کودکان؛ این قشر آسیب پذیر در نظر گرفته شود. از آنجایی که برخورداری از سلامت به عنوان یکی از ضروریات اساسی برخورداری از زندگی آبرومندانه به عنوان یک حق شناخته شده است ، اجرای آن با پیشرفت های بسیاری همراه بوده است ، اما آیین دادخواهی آن، همچنان به عنوان یک موضوع چالش برانگیز مطرح می باشد. قانونی شدن حق بر سلامت و حمایت از حق دادخواهی آن برای اطمینان از دسترسی بیماران به فناوری ها یا خدماتی که حق برخورداری از آنها را دارند، به عنوان یک امر حیاتی در نظامهای حقوق بشری مطرح می باشد. دادگاهها ممکن است به بیماران اجازه دسترسی به داروهایی را بدهند که تحت پوشش قرار نگرفته اند، در نتیجه اولویت بندی صریح برای تخصیص منابع نسبت به این امر صورت گیرد. لازم است نظام تقنینی و دادرسی جامعی در حقوق بین الملل و ملی صورت گیرد تا امر به حداکثر رساندن سلامت مبتنی بر عدالت و جمعیت را تضمین نماید.

Keywords:

آیین دادخواهی , حوزه حق بر سلامت , نظام بین الملل .

Authors

جمال بیگی

دانشیار، گروه حقوق جزا و جرمشناسی، مرکز تحقیقات حقوق، واحد مراغه، دانشگاه آزاد اسلامی، مراغه، ایران

الهام معزز

دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق بین الملل ، واحد مراغه، دانشگاه آزاد اسلامی، مراغه، ایران