چارچوب تنظیم‎گری مشوق انتقال فناوری در بخش بالادست صنعت نفت و گاز ایران

علیرغم وجود قوانین و دستورالعمل های متعدد مرتبط با فناوری در بخش بالادستی صنعت نفت ایران، این تلاش ها بطور یکپارچه انجام نشده و نتایج تاثیر آنها بر ارتقاء سطوح توانمندی فناورانه مورد بررسی قرار نگرفته است. در این پژوهش، ضمن بررسی مفاهیم توانمندی فناورانه و تنظیم‎گری، ابعاد و ساز و کار تاثیر قوانین و مقررات در سطوح کلان (ملی)، میانی (صنعت) و خرد (بنگاه) بر توانمندی‎های فناورانه بخش بالادستی صنعت نفت ایران در قالب چارچوب منسجم تنظیم‎گری احصاء گردیده است. این پژوهش با توجه به هدف یک مطالعه کیفی اکتشافی، توصیفی و کاربردی است که با مصاحبه‎های نیمه ساختار یافته کیفی با ۱۴ نفر از خبرگان صنعتی و علمی تا مرحله اشباع نظری صورت گرفته و به روش پدیدار شناسی در نظریه داده بنیاد تحلیل شده است. نتایج نشان دادند قانون مناقصات به عنوان بستری شفاف برای رقابت بر سطح توانمندی اکتساب فناوری موثر بوده و قانون استفاده از حداکثر توان داخل که بواسطه دستورالعمل وندورلیست صنعت نفت در سطح صنعت پشتیبانی شده در سطح بهره‎برداری و انطباق فناوری موثر می باشد. قانون حمایت از شرکت‎های دانش‎بنیان با پارادایمی نوظهور در سطح نواوری فناورانه موثر می باشد که تصویب نظام نامه فناوری وزارت نفت نیز در راستای اجرای این قانون بوده که هنوز بطور کامل جاری نگشته است.

Keywords:

انتقال فناوری , یادگیری فناورانه , توانمندی فناورانه , چارچوب تنظیمگری , بخش بالادستی نفت