تاثیر تهدیدات هویتی مردم عراق بر جهتگیری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران

در دهه های اخیر، عراق بارزترین نمونه واگرایی و بحران هویت بوده است. تعدد گروه های قومی، مذهبی و سهم خواهی از قدرت، شکافهای سیاسی و اجتماعی را موجب شده است. بازیگران اصلی این شکاف شیعیان، کردها و سنی ها میباشند. شکاف قومی عراق را به دو جامعه کرد و عرب، و شکاف مذهبی به دو گروه شیعه و سنی تقسیم کرده است. با پیروزی انقلاب اسلامی تحولات بنیادی در سیاست خارجی ایران در سطح منطقه ای و در قبال همسایگان به وجود آمد. همزمان در عراق صدام قدرت را به دست گرفت. دیکتاتوری صدام فرصتی برای ابراز وجود قومیتها و هویتهای مختلف نمیداد. حمله آمریکا به عراق و سقوط نظام بعثی ورود عراق به مرحله ای جدید و بیثبات را موجب گردید و گروه ها و قومیتهای مختلف، با اهداف و خواستهای متضاد سعی در ابراز سیاسی و اجتماعی هویت خود شدند. کشورهای منطقه و بخصوص جمهوری اسلامی ایران با تغییر در جهتگیری سیاستخارجی و متناسب با اهداف منطقه ای و امنیت ملی خویش به بسط و توسعه نفوذ خود در این کشور دست زدند تا مانع افزایش نفوذ دیگر رقبا شوند. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر بحران هویت در عراق بر جهتگیری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران با تاکید بر دوره پساصدام از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۲۰ با تکیه بر تئوری سازهانگاری میباشد. در این مقاله با توجه به ماهیت موضوع مورد مطالعه، روش توصیفی؛تحلیلی به کار رفته و در گردآوری اطلاعات از منابع کتابخانهای بهره گرفته شده است.

Keywords:

بحران , هویت , بحران هویت , سازه انگاری , جهتگیری سیاست خارجی