اثر سطوح مختلف لیزو فسفولیپید بر عملکرد، تجزیه پذیری، فراسنجه های تخمیر، جمعیت میکروبی شکمبه و اسید های چرب لاشه در بره های پرواری

این آزمایش به منظور بررسی آثار مصرف سطوح مختلف لیزو فسفولیپید بر عملکرد، فراسنجه های تجزیه پذیری، جمعیت میکروبی، تخمیر شکمبه و ترکیب اسیدهای چرب لاشه در بره های پرواری نر آمیخته زل با افشاری با چهار تیمار و شش تکرار و در قالب طرح کاملا تصادفی انجام شد. جیره­­های آزمایشی شامل: ۱- جیره پایه (شاهد) (بدون افزودن لیزوفسفولیپید در جیره و با جیره حاوی منبع لیپید)، ۲- تیمار حاوی منبع لیپید به­علاوه افزودن ۲۵/۰ درصد لیزوفسفولیپید در جیره، ۳- تیمار حاوی منبع لیپید به­علاوه افزودن ۵۰/۰ درصد لیزوفسفولیپید در جیره، و ۴- تیمار حاوی منبع لیپید به­علاوه افزودن ۷۵/۰ درصد لیزوفسفولیپید در جیره بودند. منبع لیپید و مکمل لیزوفسفولیپید از نوع محافظت شده از شکمبه بود. طول دوره پروار برابر با ۱۰۵ روز (۱۵ روز عادت پذیری + ۹۰ روز دوره رکوردبرداری) بود. نتایج نشان داد که افزودن مقدار ۷۵/۰ درصد مکمل لیزوفسفولیپید سبب افزایش مصرف خوراک و رشد روزانه و کاهش ضریب تبدیل خوراک شد (۰۵/۰> P). با افزودن مکمل لیزوفسفولیپید به جیره، تفاوت معنی داری در بخش های سریع تجزیه و کند تجزیه ماده خشک، پروتئین و الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی مشاهده نشد. افزودن ۷۵/۰ درصد مکمل لیزوفسفولیپید نسبت به سایر تیمارها سبب افزایش غلظت اسید استیک و نسبت استات به پروپیونات در مایع شکمبه و همچنین افزایش اسید لینولنیک لاشه شد (۰۵/۰< P) و نسبت اسید های چرب ω-۶/ ω-۳ در همه گروه های حاوی لیزوفسفولیپید نسبت به گروه شاهد کاهش یافت (۰۵/۰> P). استفاده از ۵/۰ و ۷۵/۰ درصد مکمل لیزوفسفولیپید در جیره باعث افزایش کل جمعیت باکتریایی شکمبه شد  (۰۵/۰> P)، ولی بر جمعیت پروتوزوآها تاثیری نداشت. بر اساس نتایج حاصل از این آزمایش می توان از مکمل لیزوفسفولیپید در سطوح ۵/۰ و ۷۵/۰ درصد جیره های حاوی مکمل چربی در بره های نر پرواری استفاده کرد.

Keywords:

بره های نر آمیخته , تجزیه پذیری , جمعیت میکروبی شکمبه , لیزوفسفولیپید