بررسی رابطه سبک های یادگیری و یادگیری خودتنظیمی با عملکرد تحصیلی دانشجویان دانشگاه شهید چمران اهواز

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین سبکهای یادگیری و یادگیری خودتنظیمی با عملکرد تحصیلی دانشجویان انجام شد. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش شامل دانشجویان مشغول به تحصیل در دانشگاه شهید چمران اهواز در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲ بوده که از این بین تعداد ۲۰۰ دانشجو به عنوان نمونه پژوهش با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه های عملکرد تحصیلی ((۳۷)، سبکهای یادگیری (/۶,) و یادگیری خودتنظیمی ((۶۵۴) گردآوری شد. داده های گردآوری شده با استفاده از روشهای تحلیلی همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیری و با استفاده از نرم افزار ۶۳۶۶ ۲۱ تحلیلشدند. یافته های پژوهش نشان داد که بین سبکهای یادگیری همگرا، واگرا، جذبکننده و یادگیری خودتنظیمی رابطه مثبت معنیداری وجود دارد .(S<۰/۰۱) همچنین ارتباط معنیداری بین سبک یادگیری انطباق دهنده با عملکرد تحصیلی دانشجویان یافت نشد. بر اساس یافته های پژوهش حاضر میتوان نتیجه گرفت که وجود سبکهای یادگیری همگرا، واگرا و جذب گننده و همچنین بالا بودن میزان یادگیری خودتنظیمی دانشجویان میتواند موجب عملکرد تحصیلی بهتر آنها شود.

Keywords:

عملکرد تحصیلی , سبکهای یادگیری , یادگیری خودتنظیمی.