کنکاشی در سلوک سه ادیب بزرگ ایران معاصر در کسوت معلمی و شاگردپروری: محمدتقی ادیب نیشابوری، جلال الدین همایی و بدیع الزمان فروزانفر

نام بزرگانی چون ادیب ثانی ، همایی و فروزانفر، غالبا دو مطلب را متبادر به ذهن می کند: اول جایگاهشان در شعر و ادبیات و دیگر، آثار قلمی و ادبی که از ایشان به یادگار مانده؛ اما آنچه در این بین مورد توجه و پرداخت قرار نگرفته ، جنبه ی معلمی و شاگردپروری ایشان است . از آنجا که این معلمان بزرگ، شاگردان برجسته ای تربیت کرده و الهام بخش خیل کثیری از متعلمین در سبک زندگی و علم آموزی بوده اند؛ از زاویه معلمی نیز می توان به شخصیت ایشان پرداخت و به الگوپردازی اقدام کرد.در راستای دستیابی به هدف فوق در پژوهش حاضر، ابتدا مولفه های منجر به گزینش این سه معلم بزرگ مورد توجه قرار گرفت و در گام بعدی به شرح و دسته بندی ویژگی های مشترک ایشان با تکیه بر روش تحلیل مضمون پرداخته شد.در پژوهش حاضر، بیست و دو ویژگی مشترک استحصال شده، در قالب چهار مضمون سازماندهندهی منش اخلاقی ، منش دانشوری ، تدابیری برای توان افزایی شاگردان و شیوههایی برای به آموزی متعلمین ، و پس از آن در چارچوب دو مضمون فراگیر سلوک شخصی و مهارتهای حرفه ای قرار گرفته است .

Keywords:

ادیب ثانی , فروزانفر , همایی , شاگردپرور , معلم