نگرش دانشجویان علوم پزشکی دانشگاه تبریز نسبت به یادگیری خودراهبر

مقدمه: در نظام های آموزشی قدیم به دلایلی از جمله حاکمیت رویکرد کمیت گرایی، بیش ترین توجه به بحث آموزش و توسعه آن بود؛ ولی اکنون این نظام ها به دنبال پژوهش و یافتن راه های جدیدی برای درک فرایند یادگیری، چگونگی انجام و سبک های آن هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسی نگرش دانشجویان علوم پزشکی دانشگاه تبریز نسبت به یادگیری خودراهبر انجام یافت. روش ها: در این پژوهش توصیفی- پیمایشی جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان علوم پزشکی دانشگاه تبریز بود که حجم نمونه ۳۶۱ نفر با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای نسبتی در نظر گرفته شد. ابزار اندازه گیری این پژوهش، پرسشنامه محقق ساخته با مقدار ضریب آلفای کرانباخ کلی ۷۹/۰ بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های توصیفی و آزمون استنباطی خی دو انطباق استفاده شد. نتایج: در مولفه برداشت از یادگیری خودراهبر، تصمیم گیری توسط فراگیر با مقدار میانگین و انحراف معیار (۷۸/۰±۷۸/۴)، در مولفه چگونگی تاثیر بر یادگیری، احساس اعتماد بیش تر به توانایی های خود با مقدار میانگین و انحراف معیار (۳۹/۰±۹۱/۴)، در مولفه موانع، کمبود دانش درباره آن با مقدار میانگین و انحراف معیار (۷۸/۰±۷۸/۴) و در مولفه عوامل انگیزشی، سخنرانی خوب با مقدار میانگین و انحراف معیار (۵۱/۰±۹۷/۴) دارای بیش ترین فراوانی هستند. نتیجه گیری: براساس یافته ها، دانشجویان درباره آنچه که از آنها در خصوص یادگیری خودراهبر انتظار می رود، روشن نیستند. ویژگی های افراد نقش مهمی در تعیین کارایی یادگیری خودراهبر بازی می کند و کمبود دانش از بزرگ ترین موانع آن قلمداد می شود.

Keywords:

Self-directed learning , medical sciences students , attitude , یادگیری خود راهبر , دانشجویان علوم پزشکی , نگرش