پاسخ های هورمونی به فعالیت ورزشی مقاومتی

هدف از این مقاله ، بررسی و مقایسه پاسخ های هورمونی به تمرینات مقاومتی و ارتباط آنها با بهبود و ارتقا رشد بدن و استرس های ناشی از تمرین است. دستگاه غدد درون ریز قسمتی از یک استراتژی کلی است تا عملکردهای فیزیولوژیک را به حد نرمال برگرداند. این مکانیسم های کنترل شده می تواند در پاسخ به یک استرس تمرین مقاومتی فعال شود. تمرینات مقاومتی به طور طبیعی، تمرکز هورمون های آنابولیک در خون را در خلال تمرین و در حدود یک ساعت پس از آن افزایش می دهند و به بازسازی و رشد عضلات کمک می کنند. همچنین به نظر می رسد متغیرهای تمرینی به نوعی تعیین کننده پاسخ های حاد و سازگاری های طولانی مدت سلولی باشند. متغیرهایی مانند شدت تمرین و مقدار توده عضلانی درگیر و نیز حجم تمرینات که در پروتکل تمرینی مورد استفاده قرار می گیرند، تعیین کننده های مهمی در پاسخ های هورمونی هستند. پاسخها وسازگاری های ناشی از تمرینات مقاومتی بر فاکتورهای آنابولیک وکاتابولیک عضلانی در پژوهشهای فراوانی بررسی شده است. افزایش ترشح هورمونهای آنابولیک نظیر هورمون رشد، تستوسترون و فاکتور رشد شبه انسولینی ، افزایش مواد متابولیکی نظیر لاکتات و نیتریک اکساید و همچنین کاهش سطح سرمی کورتیزول به عنوان یک هورمون کاتابولیکی، پس از اجرای تمرینات مقاومتی در اکثر پژوهشها حاصل گردیده است و گاهی نتایج ضد ونقیض دیده شده است. در مجموع نتایج حاصل ازاین تحقیقات باعث می شود درک بیشتری در مورد ماهیت محرک های ورزشی و ارتباط آن با سازگاری های تمرینی حاصل از تمرینات مقاومتی حاصل شود.

پاسخ های هورمونی به فعالیت ورزشی مقاومتی Keywords:

تمرین مقاومتی , غدد درون ریز , پاسخ هورمونی