Evaluation of Lived experience of Covid-۱۹ survivors in Tehran

زمینه و هدف: این مطالعه با هدف بررسی تجربیات زیسته بیماران بهبود یافته ازکرونا اعم از بستری در بیمارستان یا قرنطینه در منزل در سال ۱۳۹۹ تا ۱۴۰۰ در تهران انجام شد. روش: مطالعه از نوع توصیفی پدیدارشناسی بود. راهنمای پرسشگری برای استفاده در مصاحبه های نیمه ساختاریافته انفرادی طراحی و پیش از استفاده در مصاحبه ها، در یک مطالعه پایلوت ارزیابی شد. مصاحبه ها به صورت تلفنی انجام شد. تمامی مصاحبه ها ضبط و پس از اتمام، پیاده و براساس اهداف مطالعه کدگذاری شد. گزارش حاصله از تمام مصاحبه ها گردآوری و براساس مضامین کلیدی و زیر مضامین طبقه بندی شد. در انتها، مضامین مشابه با هم در یک گروه قرار گرفتند و مضامین اصلی را تشکیل دادند. یافته ها: با ۱۴ بیمار بهبود یافته از کرونا مصاحبه انفرادی انجام شد. میانگین سنی بیماران ۱۴± ۱/۴۰ سال بود. پس از تجزیه وتحلیل داده­ها، ۱۰ مضمون اصلی شناسایی شد. نتایج نشان داد وحشت ناشی از سرایت بیماری به اطرافیان و تجربه تنهایی و دوری از خانواده بزرگترین دغدغه بیماران بود. یافته ها همچنین حاکی از فقدان خدمات غذایی مناسب و اختصاصی برای بیماران مبتلا به کرونا در بیمارستان ها بود. به طور کلی بیماران قرنطینه شده در منزل در طول دوره درمان در مقایسه با بیماران بستری در بیمارستان شرایط مطلوب تری را تجربه کردند. برخی از شرکت کنندگان از رفتار نامناسب برخی از اعضای کادر درمان و مردم در قبال بیماری شان گله مند بودند. بار هزینه های تحمیل شده بر بیماران از دیگر مشکلات ذکر شده بود. حمایت روحی و عاطفی، بزرگترین انتظار بیماران مبتلا به کرونا از اطرافیان و نزدیکانشان بود. آنان همچنین خواستار همراهی آحاد جامعه در رعایت دستورالعمل ها و کمک به قطع زنجیره انتقال ویروس بودند. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این مطالعه حاوی نکاتی است که می تواند برای سیاست گذاری های آتی مورد استفاده قرار گیرد و برای متولیان امر برای ارائه خدمات اثربخش و کارا، راهگشا خواهد بود.

Keywords:

COVID-۱۹ , Health Policy , Phenomenology , Survivors , بازماندگان , پدیده شناسی , سیاست بهداشت , کووید-۱۹