شناخت برخی از عوامل خطر خودکشی و اقدام به خودکشی در استان ایلام و جهت عملکرد آن ها

مقدمه: خودکشی و اقدام به خودکشی پدیده های پیچیده روانی هستند که تحت تاثیر متقابل عوامل فردی و محیطی قرار دارند. از آن جایی که شناخت عوامل خطر مربوط به هر پدیده از اهمیت بسزایی برخوردار می باشد، هدف مطالعه حاضر شناخت مهم ترین عوامل خطر این دو پدیده و جهت عملکرد هر یک از آن ها در استان ایلام بود. روش ها: نظام جامع ثبت اطلاعات موارد خودکشی و اقدام به خودکشی در استان ایلام که در فاصله سال های ۱۳۷۵ تا ۱۳۸۲ فعالیت داشته است، داده های مطالعه حاضر را فراهم نموده است. اطلاعات مربوط به موارد خودکشی و اقدام به خودکشی رخ داده در استان با ذکر مشخصات دموگرافیک هر مورد شامل سن، جنس و وضعیت تاهل همراه با روش خودکشی، مکان و زمان رخداد حادثه، در این نظام جامع ثبت شده است. یافته ها: یافته ها نشان می دهد که اقدام در فصل بهار، استفاده از روش دار زدن، اسلحه گرم و خودسوزی به طور معنی داری باعث افزایش و متاهل بودن، در گروه سنی ۴۰-۴۹ سال قرار داشتن، استفاده از سم و قرص به طور معنی داری باعث کاهش احتمال ارتکاب به خودکشی در مقایسه با اقدام به خودکشی می شود. نتیجه گیری: مراکز بهداشتی و درمانی موجود در استان ایلام به منظور کاهش میزان خودکشی بایستی به پیشگیری مرحله اول خودکشی به ویژه در مواردی که در افراد مجرد و یا در فصل بهار رخ داده است و یا از روش های بسیار کشنده ایی نظیر دار زدن، اسلحه گرم و خودسوزی استفاده کرده اند توجه بیشتر معطوف نمایند. واژه های کلیدی: خودکشی، اقدام به خودکشی، عوامل خطر، اپیدمیولوژی، ایلام