ارزیابی اقلیم گردشگری شهر شیراز با استفاده از شاخص TCI

گردشگری یک فعالیت داوطلبانه و فردی است که شرکت در آن بیشتر به آب و هوای مناسب بستگی دارد. همه عناصراقلیمی در سلامتی، آسایش، تفریح و جلب گردشگر نقش دارند، ولی نقش برخی از عناصر اعم از دما، رطوبت نسبی، ساعاتآفتابی و باد اهمیت بیشتری دارد. در این مقاله با استفاده از شاخص اقلیم گردشگری TCI ، به ارزیابی اقلیم گردشگری شهرشیراز پرداخته شده و وضعیت آسایش و راحتی انسان در ماه های مختلف سال با استفاده از آمار ایستگاه سینوپتیک شهرشیراز در یک دوره آماری ۲۸ ساله (۱۳۷۱ - ۱۳۹۹)، مورد محاسبه قرار گرفته است. این شاخص به شکل سیستماتیک و بااستفاده از پارامترهای میانگین حداکثر دمای ماهانه، میانگین دما ی ماهانه، حداقل رطوبت نسبی، میانگین رطوبت نسبی،بارندگی، ساعات آفتابی روزانه و میانگین سرعت باد، شرایط اقلیمی را برای فعالیت گردشگری مورد ارزیابی قرار میدهد . درمطالعه حاضر، شاخص TCI ، در ابتدا، اواسط و انتهای دوره آماری فو قالذکر، محاسبه و سپس نمودارهای مربوطه ترسیم ومورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در سال ۱۳۷۱ نشان می دهد که ماه های فروردین و آبان از درجه آسایش عالی ، ماه هایاردیبهشت، خرداد، مرداد، شهریور، مهر، آذر، بهمن و اسفند از درجه آسایش خیلیخوب و خوب، تیر ماه از درجه آسایشقابل قبول و دی ماه از درجه آسایش حد بحرانی و مرزی برخوردار است. شاخص مذکور در سال ۱۳۸۵ نشان میدهد کهماه های فروردین، آبان و اسفند، درجه آسایش عالی، ماه های اردیبهشت، خرداد، شهریور، مهر، آذر، دی و بهمن، درجه آسایشخیلی خوب و خوب و ماه های تیر و مرداد درجه آسایش حد بحرانی و مرزی را دارا می باشند . همچنین، این شاخص در سال۱۳۹۹ ، ماههای آبان، دی ، بهمن و اسفند را با درجه آسایش عالی، ماه های فروردین، اردیبهشت، خرداد، شهریور، مهر و آذررا با درجه آسایش خیلی خوب و خوب و ماه های تیر و مرداد را با درجه آسایش قابل قبول معرفی می کند.

Keywords:

توریسم , شاخص اقلیم گردشگری , آسایش اقلیم , مطالعه موردی شهر شیراز