شاخص توسعه انسانی

رشد تولید ناخالص به عنوان یکی از شاخص های رشد و توسعه اقتصادی کشورها مطرح بوده است. ولی با توجه به اینکه این شاخص، معیار مناسبی جهت تعیین رفاه شهروندان نمی باشد، توجه اقتصاددانان به شاخصی معطوف شدکه علاوه بر متغیرهای اقتصادی، متغیرهای اجتماعی و انسانی را نیز شامل گردد. یکی از بهترین این شاخص ها، شاخص توسعه انسانی می باشد. این شاخص در واقع نوعی جدول تناسبی است که در آن کشورهای جهان براساس فاکتورهایی از جمله امید به زندگی، نرخ باسوادی، آموزش، بهداشت، تغذیه و نیز درآمد سرانه واقعی مورد مقایسه قرار می گیرند. شاخص توسعه انسانی از شاخص های مهم توسعه یافتگی است و کاربردهای بسیاری از سطح ملی و بین المللی دارد. مهم ترین کاربرد این شاخص، شناسایی زمینه های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است که به جهت سیاستگذاری نیازمند حمایت و توجه بیشتری هستند و درنهایت فراهم نمودنتمهیدات لازم جهت بهبود وضعیت اقتصادی و اجتماعی کشور است. مطالعات انجام شده وجود ظرفیت های بالقوه ای را در کشورهای اسلامی جهت افزایش شاخص توسعه انسانی نشان می دهند که به واسطه رفع موانع موجود در اتخاذ سیاستگذاری های مناسب می توان گام های موثری در این زمینه برداشت. گزارش اخیر شاخص توسعه انسانی، از بهود این شاخص در سال های پس از انقلاب در ایران خبر می دهد به طوری که رتبه ایران در طی سی سال اخیر با ۱۶ پله صعود از ۱۱۰ به ۹۴ در سال جاری ارتقاء یافته است. با توجه به وجود ظرفیت ها و قابلیت های موجود در کشور و همچنین حضور نیروهای جوان و مستعد ایرانی، با برنامه ریزی و سیاستگذاری صحیح می توان شاهد افزایش این شاخص در سال های آتی و رسیدن به سطح توسعه یافتگی در کشورمان باشیم.

Keywords:

شاخص توسعه انسانی , امید به زندگی , پیشرفت آموزشی , در آمد سرانه واقعی