پدیدارشناسی در قصیده «المئذنه» آدونیس بر اساس نظریه هوسرل

نشانه - معناشناسی با پشت سرنهادن نشانه­شناسی ساخت­گرا، گر  متضمن تحولاتی مهم از­جمله پرداختن به موضوعاتی چون تن، ادراک، احساس و حضور­ گردید و به­تدریج به دورنمایی پدیدار شناختی گرایش پیدا کرد. درک و تجربه حسی جهان با تنی حساس که نقش ادراک و تولید معنا را بر عهده دارد از موارد مورد اهتمام این گرایش است. در این حالت  فرایند معناسازی باز و سیال است و ما را با حضوری مواجه می سازد که احساس، ادراک و تجربه زیستی او منشا تولیدات زبانی قرار می گیرد. در همین راستا، شعری کوتاه از آدونیس شاعر سوری (۱۹۳۰) تحت عنوان «المئذنه / گلدسته» انتخاب گردید تا تجربه زیسته شاعر، استحاله احساسات به معنا و نقش سوژه و ابژه در تحقق معنای تجربه شده بررسی شود. رویکرد این پژوهش، تحلیل تجربه زیستی شاعر با ابزار پدیدارشناسی است و قلمرو کشف شهود شاعر، متعلق به دال­ها و نشانه­های موجود در بستر نشانه­های حسی-ادراکی گفتمان است. یافته­های پژوهش نشان می دهد که ما در این گفتمان با گفتمان شوشی مواجه هستیم و مسئله شوش متضمن مواجهه با پدیدار­شناسی است و به نظر می رسد پدیدارشناسی نشانه­های قصیده آدونیس بیانگر منفک بودن معنا و تجربه به­عنوان دو فرایند مجزا­، اما درعین­حال هم­سویی آنها است. یعنی از نشانه­­ها، معنا و از معنا، تجربه و جهان زیسته شاعر آشکار می­شود که نوعی حس غربت و دلتنگی است. همچنین آنچه به معنا هویت می­دهد جهت و زاویه دیدی است که آدونیس به عنوان گفته پرداز به صحنه اصلی گفتمان می­دهد تا واقعه سرکوب سنت با محوریت گلدسته و پایان آن با دودکش محقق گردد و تصویری ممکن از صحنه پدیدار شناختی به وجود می آورد

پدیدارشناسی در قصیده «المئذنه» آدونیس بر اساس نظریه هوسرل Keywords:

پدیدارشناسی , هوسرل , احساس و ادراک , تجربه زیسته , آدونیس , گلدسته