واکاوی رابطه زبان مشترک معماری و طبیعت

یکی از مهمترین شاخصه های هنر معماری، کیفیت و نوع ارتباطی است که با طبیعت برقرار میسازد. طبیعت تاریخی چند صد میلیون ساله دارد و دیر زمانی است که شکل گرفته، رشد کرده و تکامل یافته است. سامانه و ساختاری منظم و قانونمند که میتوان در اجزا متکثر آن هماهنگی ژرفی را شاهد بود. این ساختار همگن و پویا، زبان منسجمی را شکل داده است، که بدون آشنایی و رمزگشایی از این زبان استعارهای و نمادین، امکان برقراری ارتباطی تعاملی و سازنده با طبیعت مقدور نیست. هنرمند معمار زمانی میتواند بین اثر خود و طبیعت ارتباط مناسب و سازندهای برقرار سازد که این زبان را شناخته باشد و از همان ساختار زبانی برای عینیت بخشیدن به ایده ی خود بهره گیرد. در این پژوهش با استفاده از شیوه ی توصیفی – تحلیلی و با رجوع به منابع کتابخانه ای سعی شده است مفهوم طبیعت و نوع ارتباطش با انسان و معماری در گرایش های فکری و فرهنگی مختلف تبیین و روش های الگوبرداری و الهام گیری از ساختارهای طبیعی بررسی شود و در انتها و در بخش نتیجه گیری این پژوهش شاخصه هایی از اصول و مبانی آفرینش در طبیعت جهت به کارگیری آنها در معماری و رسیدن به زبانی مشترک ارائه شده است.

Keywords:

طبیعت , معماری , زبان مشترک , ارتباط پایدار