بررسی تطبیقی نگرش قوانین اساسی جمهوری اسلامی ایران و پاکستان به حقوق کودک

رعایت حقوق کودک به دلیل ضعف جسمانی و روانی و عدم تکامل قوه شعور و تمیز از اهمیت ویژه ای برخوردار است چراکه انسان آینده، در کودکی شکل می گیرد و هرآنچه که در کودکی تجربه شود در بزرگسالی فرد موثر و شکل دهنده شخصیت او می گردد. با گسترش حقوق بشر در بسیاری از نظامهای حقوقی، قوانین اساسی جلوه حقوق بشری بیشتری به خود گرفته و هرکدام به نوعی تضمینات حقوق شهروندان را بیان نموده اند. در این نوشتار به شیوه توصیفی تحلیلی جایگاه حقوق کودک در دو قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و پاکستان و برخی از اعلامیه ها و کنوانسیون های بین المللی مورد مقایسه قرار گرفته است. هدف این نوشتار عیارسنجی رعایت حقوق کودک در نظام حقوقی این دو کشور جمهوری و اسلامی است. علیرغم پذیرش کنوانسیون حقوق کودک و الزام به رعایت حقوق کودک در تمامی جلوه ها، این دو قانون اساسی تمامی موازین مرتبط با حقوق کودک را بیان ننموده و بعدها نیز قانون اساسی خود را برای جایگذاری این اصول مورد بازنگری قرار نداده اند و تنها برخی از اصول مانند حق داشتن آزادی عقیده و بیان، حق تحصیل و آموزش، مراقبت های ویژه دوران کودکی و رعایت استانداردهای کاری را تضمین و تبعیض های مثبتی برای کودکان درنظر گرفته اند.

Keywords:

قانون اساسی , حقوق کودک , حقوق بشر , جمهوری اسلامی ایران , جمهوری اسلامی پاکستان