تبیین جامعه شناختی رابطه دینداری و رضایت از زندگی

هدف از انجام این پژوهش سنجش میزان رضایت مندی از زندگی در میان شهروندان ساکن استان خوزستان و بررسی رابطه آن با دینداری است . در این راستا و بر مبنای فرمول کوکران، ۱۰۶۷ نفر از افراد بالای ۱۵ سال ساکن استان به عنوان حجم نمونه تعیین شد و داده های به دست آمده از پرسشنامه از طریق نرم افزارهای Spss و Lisrel مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش حاضر حاکی از آن است که میزان رضایت از زندگی در سطح استان و مبتنی بر ابعاد و متغیرهای لحاظ شده در چارچوب سازهی رضایت از زندگی (رضایت از برخورداری های زندگی، رضایت از روابط اجتماعی، احساس موثر بودن) پایین است. میانگین شاخص ترکیبی رضایت از زندگی محاسبه شده ۸۰.۶۷ است که از میانگین طیف ۰.۸۴ پایینتر است؛ بدین معنی که میزان رضایت از زندگی به طور کلی در سطح استان، متوسط رو به پایین است. همچنین یافته ها نشان می دهد بین دینداری و میزان رضایت از زندگی رابطه معنادار وجود دارد. مقدار این رابطه برابر با ۰.۲۶۵ است، بدین معنی که با بالا بودن سطح دینداری، میزان رضایت از زندگی افراد نیز بالا خواهد بود. با توجه به یافته های پژوهش، از میان ابعاد سه گانه رضایت از زندگی، تاثیر دینداری بر بعد رضایت از روابط اجتماعی ۰.۲۶۸ بیشتر است. در واقع مشارکت در مراسم مذهبی به دلیل افزایش شبکه روابط اجتماعی، عامل رضایت از زندگی است. نتایج پژوهش موید این موضوع است که ب ه ویژه وجوه جمعی مناسک دینی به عنوان عاملی برای ایجاد شبکه های اجتماعی و حمایت متقابل و متعاقب آن افزایش میزان رضایت از زندگی اهمیت دارد

Keywords:

رضایت از زندگی , دینداری , خوزستان , بعد اعتقادی دینداری , بعد مناسکی دینداری