نوگرایی اجتماعی شهروندان و تاثیر آن بر تمایل به مشارکت در نوسازی بافت فرسوده

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین میزان نوگرایی اجتماعی شهروندان ساکن منطقه ۱۸شهر تهران و میزان تمایل آنان در مشارکت به منظور نوسازی بافت فرسوده شهری است. بنظر می رسد که گرایش ها و ارزش های اجتماعی افراد در ابعاد مختلف مشارکت به منظور نوسازی کالبدی و سرعت بخشیدن به فرآیند نوسازی بافت های فرسوده شهری عاملی تعیین کننده است. برای تببین نوگرایی اجتماعی به عنوان متغیر مستقل از رویکردهای نوگرایانه در حوزه شهرسازی و جامعه شناسی شهری و نیز برای تببین تمایل به مشارکت در نوسازی بافت فرسوده به عنوان متغیر وابسته از نظریه مدل قدرت و نردبان ارنشتاین و طبقه بندی مشارکت جان ترنر استفاده شده است. با استفاده از روش پیمایش، تکنیک پرسشنامه و نمونه گیری تصادفی ساده با حجم جامعه مورد تحقیق تلاش شده است تا ابعاد این رابطه مورد بررسی قرار گیرد. و با استفاده از فرمول کوکران ۲۰۰ نفر از منطقه ۱۸ شهرداری شهر تهران (محلات شهید رجائی، ولی عصر جنوبی، صادقیه) به عنوان نمونه مورد تحقیق انتخاب شدند در این پژوهش از آزمون همبستگی پیرسون، ازمون تی مستقل و آزمون F استفاده شده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که معنی دار بودن رابطه فرضیه اصلی تحقیق مورد تایید قرار گرفت بدین معنی که معلوم می شود بین نوگرایی اجتماعی افراد و میزان مشارکت در نوسازی بافت فرسوده رابطه معنادار وجود دارد بدین معنی که ساکنان تمایل لازم به منظور تغییر و پیشرفت را در حد متوسط دارند و از نوآوری استقبال می کنند و با درنظر گرفتن سهم متغییر مشارکت در نوسازی بافت فرسوده به عنوان متغییر وابسته، نتایج بدست آمده از تحلیل رگرسیون چند متغیره در این تحقیق گویای آن است که میزان تغییرات متغییر وابسته که توسط شاخص های متغییر مستقل موجود در مدل تببین شده است، معادل۲۸.۰ درصد می باشد.

Keywords:

نوگرایی اجتماعی , مشارکت , بافت فرسوده , محله شهری , منطقه ۱۸