مقایسه پارکینسون و آلزایمر: از پاتوفیزیولوژی تا فاکتورهای نوروتروفیک

پارکینسون و آلزایمر دو بیماری شایع نورودژنراتیو هستند که سیستم عصبی مرکزی و محیطی را تحت تاثیر قرار می دهند. شیوع آلزایمر بیشتر بوده و مشخصه اصلی آن اختلالات پیش رونده شناختی و کاهش حافظه می باشد، اما در پارکینسون اختلالات حرکتی مشخصه اصلی است و در حالات پیشرفته تر بیماری ، اختلالات حافظه و شناختی نیز می تواند رخ دهد. عوامل ژنتیکی و محیطی در ایجاد هر دو بیماری دخیل اند، استرس اکسیداتیو، تجمع پروتئین های بتا آمیلوئید و تائو، افزایش گلوتامات و کاهش استیل کولین در ایجاد آلزایمر و کاهش دوپامین و تخریب نورون های دوپامینرژیک ، تجمع اجسام لوی ، استرس اکسیداتیو و التهاب از مهم ترین عوامل ایجاد پارکینسون هستند. هدف اصلی این مقاله بررسی مروری پاتوفیزیولوژی و فیزیولوژی این دو بیماری و گزارش مطالعات پیرامون مزایا و چالش های استفاده از فاکتورهای نوروتروفیک و نقش اساسی آن ها در محافظت از سیستم عصبی در مطالعات پیش بالینی و بالینی می باشد.

Keywords:

آلزایمر , پارکینسون , فاکتورهای نوروتروفیک , بیماری های نورودژنراتیو