بررسی ارتباط میان ابتلا به آلزایمر و دیابت نوع ۲: مطالعه مروری سیستماتیک

بیماری آلزایمر AD و دیابت مهم ترین چالش های سلامت در عصر حاضر می باشند. حضور رسپتورهای انسولینی در بافت مغز، این هورمون را به یک عامل موثر در حفاظت نورونی و مکانیسم های مرتبط با اختلالات حافظه تبدیل کرده است . لذا یکی از بیشترین اثرات جانبی دیابت مشاهده بروز علائم آلزایمر در اشخاص مبتلا می باشد. بررسی پژوهش های گذشته ، وجود ارتباط معنادار بین شیوع بالای AD و برخی مبتلایان به دیابت فرضیه ارتباط فوق را تایید می کند. وجود مسیرهای سیگنالینگ مشترک منجر به تشکیل پلاک های آمیلوئید بتا و پروتئین های تاو در بیماران آلزایمری و مقاومت به انسولین ، تخریب و آسیب میتوکندری ، افزایش فرایند آپوپتوز، تشکیل رادیکالهای آزاد اکسیژن واکنش های استرس اکسیداتیو از عوامل موثر بر تشدید هر دو بیماری می باشد.روش کار: این مقاله مروری سیستماتیک با بررسی مقالات پایگاه های علمی PubMed و Google Scholar و با استفاده از کلمات کلیدی مربوطه در سال ۲۰۲۳ نوشته شد. از ۱۵۳ مقاله ی موجود، ۶۴ مورد وارد تحلیل نهایی شد.نتایج :داده های مقالات بین سالهای ۲۰۰۵ تا ۲۰۲۳ نشان می دهند، بین سبک زندگی ازنظر ابتلا به دیابت و به دنبال آن بروز آلزایمر به خصوص در سنین بالا رابطه مستقیمی وجود دارد.بحث: نتایج بررسیها نشان میدهد به دلیل همپوشانی برخی واکنشهای استرس اکسیداتیو و التهابی و محصوالت آنها در بیماران دیابتی و مبتالیان آلزایمر، این احتمال وجود دارد این افراد بیشتر در معرض خطر بیماری آلزایمر باشند. متفورمین به عنوان داروی درمان دیابت نوع ،۲ علاوه بر خواص محافظت عصبی، آنتی-اکسیدان، ضد التهاب و نوروتروفیک، دارای اثرات تعدیلی بر تشکیل پالکهای آمیلوئیدی بتا و پروتئین تاو نیز میباشد. با این حال، پیشنهاد میشود با بررسی های بیشتر مکانیسم های مولکولی وپاتوفیزیولوژیکی مشترکAD و دیابت و یافتن روشهای درمانی موثر گامی بزرگ جهت درمان این دو چالش در حوزه سلامت برداشته شود.

Keywords:

آلزایمرودیابت , مقاومت به انسولین مغز , دیابت نوع , ۲ بیماریزایی آلزایمر , دیابت