بررسی تاثیر فعالیت بدنی بر کاهش قند خون در افراد مبتلا به دیابت نوع دو

دیابت به عنوان یک اپیدمی خاموش معرفی میشود که یک مشکل بهداشتی عمده در سراسر جهان و ایران است. دیابت نوع یک نقص بدن در تولید انسولین موردنیاز به علت یک وضعیت خودایمنی است و دیابت نوع دو با مقاومت محیطی به انسولین و ترشح ناکافی آن شناخته میشود. عوامل خطر این بیماری شامل ژنتیک و عوامل محیطی است. مدیریت دیابت ضروری است و باید اقدامات پیشگیرانه برای به تاخیر انداختن عوارض آن انجام شود. مدیریت دیابت نوع دو شامل دارودرمانی، ورزش منظم و رژیمدرمانی است. ورزش جز مهم درمان غیردارویی دیابت است. البته در ورزش درمانی باید به انواع، شدت، دفعات و مدت زمان ورزش توجه داشت. ورزشدرمانی به دلیل قابلیت دسترسی و مقرون به صرفه بودن بیشتر مورد توجه قرار میگیرد درنتیجه این مقاله با هدف بررسی تاثیر فعالیت بدنی در افراد مبتلا به دیابت نوع دو نوشته شده است. ورزش حساسیت سلولها به انسولین را افزایش میدهد طوریکه قند خون راحتتر در دسترس سلولها قرار میگیرد. همچنین ورزش منجر به کاهش شیوع عوارض مزمن مرتبط با دیابت مانند نفروپاتی، نوروپاتی محیطی و بیماریهای عروق محیطی میشود. ورزش میتواند مصرف انرژیزا افزایش داده و به کاهش وزن کمک کند و خطر ابتلا به چاقی و دیابت را کاهش میدهد. برای جلوگیری از عوارض مزمن مرتبط با دیابت و اطمینان از مشارکت ایمن فعالیت بدنی، ورزش نیاز به تطبیقهایی دارد. به عنوان مثال تجویز انسولین قبل از تمرین خطر هیپوگلایسمی حین ورزش را افزایش میدهد درنتیجه باید دوز و زمان تزریق انسولین در نظر گرفته شود. افزایش فعالیت بدنی باعث بهبود تناسب اندام، وضعیت قلبی-تنفسی و مقاومت به انسولین میشود. درنتیجه بین فعالیت بدنی و کاهش قند خون در افراد مبتلا به دیابت نوع دو رابطه مستقیم وجود دارد. بیماران مبتلا به دیابت نیاز به آموزش خود مراقبتی دیابت دارند که منجر به بهبود کیفیت زندگی آنها بشود.

Keywords:

دیابت , دیابت نوع دو , فعالیت بدنی.