اثربخشی برنامه جامع ارتقاء کیفیت زندگی والدین دارای کودک مبتلا به دیابت بر نشانه های عاطفی- رفتاری فرزندانشان

زمینه و هدف: خانواده های دارای فرزند مبتلا به دیابت با مشکلات و چالش های مختلفی از جمله کاهش کیفیت زندگی و مشکلات رفتاری و آشفتگی های روانی فرزند مبتلا مواجه هستند. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر ارتقای کیفیت زندگی  والدین دارای فرزند مبتلا به دیابت بر نشانه های بالینی فرزندشان صورت گرفته است. روش کار: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی و با بهره گیری از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است . نمونه آماری بالغ بر ۳۲ کودک مبتلا به دیابت و والدین آنها بود که طی دو مرحله و به روش نمونه گیری در دسترس از انجمن دیابت ایران انتخاب شده و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش طی ۱۰ جلسه ۲ ساعته تحت آموزش برنامه ارتقای کیفیت زندگی قرار گرفتند. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه نشانه های بالینی کودک( Child Symptom Inventory-CSI-۴) استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و به روش تحلیل کواریانس چندمتغیره صورت پذیرفت. نتایج: یافته ها نشان داد که میانگین پس آزمون نمرات در نشانه های عاطفی-رفتاری در دو گروه آزمایش و کنترل با یکدیگر تفاوت معنی دار داشته (۰۱/۰>p و ۵۳/۲۰=, F۱۹/۲۳, F=۰۱/۲۱F=) و میانگین نمرات گروه آزمایش به صورت معنی داری کمتر از گروه کنترل بوده که این امر حاکی از تاثیر مثبت برنامه جامع ارتقای کیفیت زندگی بر نشانه­های عاطفی-رفتاری در فرزندان بوده است. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد آموزش برنامه ارتقای کیفیت زندگی بطور معنی داری بر نشانه های بالینی کودکان مبتلا به دیابت تاثیر داشته و آن ها را کاهش داده است و لذا به منظور ارتقای کیفیت زندگی و کاهش آشفتگی های روانی در خانواده های دارای فرزند مبتلا به دیابت توصیه می شود.

Keywords:

Quality of Life , Behavioral Symptoms , Emotional Symptoms , Type-I Diabetes , کیفیت زندگی , نشانه های رفتاری , نشانه های عاطفی , دیابت نوع یک