اثر بخشی طرحواره درمانی بر افسردگی زنان خانه دار شهرستان شیراز

افسردگی یکی از شایع ترین اختلالات روانی است، که در تمام فرهنگ ها خودنمایی می کند. درصد شیوع افسردگی در زنان دوبرابر مردان گزارش شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر افسردگی زنان خانه دار می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان خانه دار شهر شیراز می باشد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون ، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بوده و جامعه آماری شامل ۱۵۰ نفر از زنان خانه دار واقع در شهر شیراز بوده است. نمونه آماری شامل ۳۰ نفر از زنان خانه دار که به صورت تصادفی در گروه آزمایشی و کنترل قرار گرفتند. سپس گروه آزمایش در ده جلسه طرحواره درمانی شرکت کردند، ولی در گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای صورت نگرفت. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه افسردگی بک(BDI-ll) بوده است. برای تحلیل داده ها از آمارهای توصیفی و آزمون تحلیل واریانس داده ها استفاده شد. یافته ها: طرحواره درمانی به طور معنی داری نشانه های افسردگی را در گروه آزمایش کاهش می دهد. نتیجه گیری: طرحواره درمانی، نشانه های افسردگی را به موازات تعدیل طرحواره های ناسازگار اولیه کاهش می دهد و این درمان قابلیت اجرا در مراکز روان درمانی را دارد.

Keywords:

افسردگی , طرحواره درمانی , طرحواره های ناسازگار اولیه , زنان خانه دار