نقش همراهی خانوادگی با علایم کودک، شیوه های فرزندپروری و استرس والدگری در پیش بینی شدت اختلالات اضطرابی در کودکان ۶ تا ۱۰ ساله در استان گلستان

زمینه و هدف: بسیاری از کودکان دارای مشکلات عاطفی و رفتاری در سال های نخستین کودکی، نه تنها به سادگی از آن عبور نمی کنند؛ بلکه ممکن است این امر تا دوران بلوغ و حتی بزرگسالی نیز تداوم یابد. این مطالعه به منظور تعیین نقش همراهی خانوادگی با علایم کودک، شیوه های فرزندپروری و استرس والدگری در پیش بینی شدت اختلالات اضطرابی کودکان در استان گلستان انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی - تحلیلی روی ۳۰۰ نفر از کودکان ۱۲-۶ ساله و مادران آنان طی سال های ۹۶-۱۳۹۵ در استان گلستان انجام شد. مقیاس همراهی خانوادگی - اضطراب FAS-A)، لیبویتز و همکاران سال ۲۰۱۳)، شاخص استرس والدین - فرم کوتاه (PSI-SF، ابدین سال ۲۰۰۰)، پرسشنامه فرزندپروری Baumrind سال ۱۹۷۳ و مقیاس اضطراب کودکان اسپنس (SCAS سال ۱۹۹۸) توسط مادران تکمیل شد. یافته ها: با افزایش همراهی خانوادگی و استرس والدگری در والدین، اضطراب در کودکان به طور معنی داری افزایش یافت (P<۰.۰۵). شیوه فرزندپروری مقتدرانه از سوی والدین با کاهش آماری معنی دار اضطراب در کودکان همراه بود (P<۰.۰۵)؛ اما شیوه های فرزندپروری سهل گیرانه و مستبدانه از سوی والدین با افزایش آماری معنی دار اضطراب در کودکان ارتباط داشت (P<۰.۰۵). سبک فرزندپروری مستبدانه به همراه سبک فرزندپروری مقتدرانه، استرس والدگری و همراهی خانوادگی توانست ۴۹ درصد از اضطراب کودکان را پیش بینی نماید (F=۹۷.۲۱, P<۰.۰۰۰۱). نتیجه گیری: شیوه های فرزندپروری، استرس والدگری و همراهی خانوادگی نقش موثری در پیش بینی اضطراب کودکان نشان داد.

نقش همراهی خانوادگی با علایم کودک، شیوه های فرزندپروری و استرس والدگری در پیش بینی شدت اختلالات اضطرابی در کودکان ۶ تا ۱۰ ساله در استان گلستان Keywords:

Anxiety disorders , Family , Accommodation , Parenting , Child , اختلالات اضطرابی , خانواده , والدگری , کودک