روند تغییرات علل عمده مرگ و میر در ایران طی سال های ۸۸-۱۳۵۰

زمینه و هدف : یکی از مولفه های مهم در برنامه ریزی های مربوط به سلامت هرجامعه، آمار و علل مرگ ومیر در آن جامعه است. این مطالعه به منظور تعیین روند تغییرات الگوی مرگ ومیر در ایران طی سال های ۸۸-۱۳۵۰ انجام گردید. روش بررسی : در این مطالعه توصیفی مقطعی اطلاعات مربوط به ۹۷۴۰۶۵۶ متوفی ثبت شده در سازمان ثبت احوال کشوری در فاصله سال های ۱۳۵۰ تا ۱۳۸۸ مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. برای آنالیز روند تغییرات زمانی الگوی کلی مرگ ومیر از روش های گرافیکی و مقایسه تغییرات روند مرگ ومیرهای ثبتی طی سال های مورد بررسی استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-۱۳ و روش های آمار توصیفی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها : نتایج نشان داد که ۶۰.۴% مرگ ومیرهای ثبت شده در نقاط روستایی و ۳۹.۶% در نقاط شهری بود. ۶۱.۱% مرگ ها در مردان و ۳۸.۹% در زنان رخ داده بود. شاخص مرگ ومیر خام در کشور ایران بر اساس آمارها از ۱۳ نفر به ازای هر ۱۰۰۰ تولد زنده در سال های ۷۵-۱۹۷۰ به رقم ۵ نفر در سال های ۱۰-۲۰۰۵ کاهش یافته است. شاخص امید به زندگی با ۲۸.۶% افزایش از رقم ۵۵.۲ سال در سال های ۷۵-۱۹۷۰ به رقم ۷۱ سال در سال های ۱۰-۲۰۰۵ افزایش یافت. نتیجه گیری : این مطالعه نشان داد که شاخص های مرگ ومیر در ایران در مقایسه با کل دنیا پایین تر بوده و یک کاهش عمومی در مرگ ومیر کودکان در کشور ایران طی سه دهه اخیر وجود داشته است. همچنین سیستم ثبت مرگ ومیر در کشور ایران نسبت به سال های قبل بهبود یافته است.

Keywords:

Mortality Index , Mortality Pattern , life expectancy , Iran , شاخص مرگ و میر , الگوی مرگ و میر , شاخص امید به زندگی , ایران