نقش سبک تدریس ترجیحی و جنسیت دانشجویان بر پیش بینی درگیری تحصیلی آنان در دانشگاه علوم پزشکی مشهد

مقدمه: شناخت سبک تدریس ترجیحی دانشجویان، به ویژه از سوی اساتید و نزدیک کردن آموزش به این ترجیحات، می تواند به بازده بیش تر و افزایش درگیری تحصیلی دانشجویان منجر شود که این امر از اهمیت زیادی برخوردار است. بر این اساس، مطالعه ی حاضر با هدف بررسی نقش سبک تدریس ترجیحی و جنسیت دانشجویان در پیش بینی درگیری تحصیلی آنان در دانشگاه علوم پزشکی مشهد طراحی و اجرا گردید. روش ها: دراین پژوهش توصیفی همبستگی جامعه پژوهش، شامل دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد بود. برای نمونه گیری از نمونه گیری طبقه ای نسبتی استفاده گردید. به منظور جمع آوری اطلاعات، از پرسشنامه ی سبک تدریس ترجیحی و پرسشنامه ی درگیری تحصیلی استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های t مستقل، ضریب همبستگی پیرسون، ضریب رگرسیون چندگانه انجام شد. نتایج: سبک تدریس ترجیحی دانشجویان قادر به پیش بینی درگیری تحصیلی آنان است )۰۱/۰>p، ۵۴/۴۱=)۲و۴۹۷) f). همچنین بین سبک تدریس ترجیحی استاد محور با درگیری تحصیلی، رابطه معناداری مشاهده نشد. مقایسه سبک تدریس ترجیحی و درگیری تحصیلی دانشجویان بر حسب جنسیت نشان داد که دانشجویان دختر، سبک تدریس دانشجو محور و دانشجویان پسر سبک تدریس استاد محور را ترجیح دادند. همچنین دانشجویان دختر، از درگیری تحصیلی در سطح بالاتری در مقایسه با دانشجویان پسر برخوردار بودند. نتیجه گیری: با توجه به اهمیت درگیری تحصیلی پیشنهاد می گردد تحقیقات بیش تری در جهت شناخت عوامل موثر بر ارتقای درگیری تحصیلی دانشجویان رشته های علوم پزشکی انجام پذیرد.

Keywords:

Academic engagement , teaching , preferred teaching style , student , درگیری تحصیلی , تدریس , سبک تدریس ترجیحی , دانشجو