چگونه دانشجویان پزشکی حرفه ای گری را در بالین می آموزند: یک مطالعه کیفی از تجارب اساتید و کارورزان

مقدمه: دانشجویان پزشکی نگرش های حرفه ای خود را در طول دوره تحصیل، بویژه در بخش های بالینی، به مرور کسب می کنند که رفتارهای آینده آنان را عمیقا تحت تاثیر قرار می دهد. این مطالعه به منظور پاسخ به سوال محوری «دانشجویان پزشکی و اساتید چه تجاربی از فراگیری حرفه ای گری در آموزش بالینی دارند؟» انجام شده است. روش ها: در یک مطالعه کیفی با نمونه گیری هدفمند، ۱۰ نفر استاد و ۱۰ نفر کارورز بخش های داخلی و جراحی انتخاب و مورد مصاحبه نیمه ساختاردار قرار گرفتند. تحلیل داده ها به روش تحلیل محتوای موضوعی بر اساس رویکرد کریپندورف، شامل گردآوری داده ها، تقلیل داده ها، استنباط و تحلیل انجام گرفت. برای تایید دقت و صحت داده ها از شیوه های پرسش از همکار و چک اعضا استفاده گردید. نتایج: مشارکت کنندگان در این مطالعه، پنج تم «تبادل اطلاعات» شامل برقراری ارتباط با بیمار و همکار، و اطلاع رسانی به بیمار، «پاسخ گویی به کرامت انسانی» شامل رعایت حقوق بیمار، و احترام به دیگران، «مهربانی» شامل محبت و دلسوزی، و ایثار، «جلب اعتماد» شامل صداقت و رازداری، و اطمینان به پزشک، و «پاسخ گویی حرفه ای» شامل مسوولیت پذیری، و پذیرش خطا را به عنوان آموخته های حرفه ای گری در آموزش بالینی مطرح نمودند. نتیجه گیری: تجارب مثبت و منفی در آموخته های حرفه ای گری نشان دهنده نقش برنامه درسی پنهان در آموزش بالینی است. تجارب منفی می تواند موجب بروز رفتارهای غیر حرفه ای و غیر اخلاقی گشته و تاثیر آموزشی منفی بر شکل گیری رفتارهای حرفه ای داشته باشد. آشنایی بیشتر اساتید با حرفه ای گری، توجه به نقش برنامه درسی پنهان و الگوگیری فراگیران از هنجارها و طرز رفتارها، تلفیق ملاک های حرفه ای گری در فرم های ارزشیابی و نظارت سیستمیک بر عملکرد دانشجویان و اساتید در مورد حرفه ای گری به منظور اصلاح وضعیت پیشنهاد می شود.

Keywords:

Professionalism , Hidden curriculum , Medical students , Faculty members , Qualitative study , حرفه ای گری , آموزش بالینی , برنامه درسی پنهان , دانشجویان پزشکی , هیات علمی , مطالعه کیفی