اثر بخشی یادگیری خودتنظیمی بر خودکارآمدی و شادمانی دانش آموزان پایه چهارم ابتدایی عشایر شهرکرد در درس علوم در سال ۱۳۹۸

هدف کلی این پژوهش تعیین اثربخشی یادگیری خودتنظیمی (شناختی و فراشناختی) بر خودکارآمدی (شناختی، عاطفی، انگیزشی وانتخابی) و شادمانی دانش­آموزان پایه چهارم ابتدایی عشایر شهرکرد در درس علوم در سال تحصیلی۹۹-۱۳۹۸ است. «یادگیری خودتنظیمی » به عنوان متغیر مستقل، پیش­آزمون خودکارآمدی و شادمانی به عنوان متغیرهای همایند و پس آزمون خودکارآمدی و شادمانی به عنوان متغیرهای وابسته به وسیله تحلیل کوواریانس چندمتغیره یک طرفه در گروه کنترل و آزمایش مقایسه شدند. ابزار اصلی این پژوهش پرسشنامه های خودکارآمدی بندورا و پرسشنامه شادمانی ذهنی رایان و فردریک و بسته آموزشی راهبردهای یادگیری خودتنظیمی است. بر اساس یافته‎های پژوهش هر دو مولفه شناختی و فراشناختی پروتکل یادگیری خودتنظیمی در بهبود ابعاد شناختی و انتخابی خودکارآمدی موثر بوده است اما بر میزان ابعاد عاطفی و انگیزشی خودکارآمدی اثرگذار نبوده است، این در حالی است که راهبردهای شناختی و فراشناختی یادگیری خودتنظیمی بر ابعاد شناختی و انتخابی خودکارآمدی موثر بوده‎اند. علاوه براین، مشخص شد مولفه‎های شناختی و فراشناختی یادگیری خودتنظیمی بر شادمانی دانش آموزان موثر است.

Keywords:

یادگیری خودتنظیمی , خودکارآمدی , شادمانی , درس علوم , دانش‎آموزان عشایر