ارزیابی گروه های شغلی و توانایی کارکنان با استفاده از شاخص فشار نسبی (RSI) و شاخص توانایی کار(WAI)

مقدمه: به منظور کاهش حوادث شغلی، بیماری های مرتبط با کار و همچنین بهبود رضایت مندی از شرایط کاری، انجام ارزیابی های شغلی ضروری می باشد. هدف از انجام این مطالعه، به کارگیری شاخص های ارزیابی ارگونومیک شاخص فشار نسبی (RSI) و شاخص توانایی کار (WAI)، جهت ارزیابی گروه های شغلی و توانایی انجام کار کارکنان بود. روش ها: این مطالعه بر روی ۱۹۴ نفر مرد شاغل در صنایع نساجی انجام شد. به منظور انجام ارزیابی، از شاخص ماکروارگونومی فشار نسبی (RSI) و شاخص توانایی کار (WAI) استفاده شد. نتایج به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۰ و آزمون های آماری رگرسیون خطی چندگانه، t-test و ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج شاخص RSI برای ۱۵ گروه مشاغل نشان داد که تمامی گروه ها در منطقه سبز یا ایمن (RSI بزرگتر از۶/۷) قرار دارند. نتایج حاصل از شاخص WAI هم نشان داد که تنها گروه شغلی اپن دارای توانایی کار خوب بود و بقیه گروه های مشاغل دارای توانایی انجام کار متوسط بودند نتیجه گیری: ارزیابی ماکروارگونومی مشاغل نشان داد که ۱۵ گروه شغلی برای کارکنان ایمن و بهره ور بودند. شغل دولاتاب بیشترین مقدار و شغل فلایر کمترین مقدار این شاخص را داشتند. همچنین وضعیت پوسچر بدن در تمامی ۱۵ گروه مشاغل و وضعیت حواس در گروه مشاغل چله پیچی، اتو کنر، بافندگی و تعمیرات در وضعیت زرد یا هشدار قرار داشتند. نتاج WAIنشان داد که تنها گروه شغلی اوپن دارای توانایی کار خوب بود و بقیه گروه های مشاغل دارای توانایی انجام کار متوسط بودند شاخص RSI، علاوه بر بررسی محیط، سطوحی از تناسب افراد برای انجام وظایف را تعیین می کند. اما شاخص WAI، با پایش افراد، مفهومی گسترده تر از تناسب یعنی توانایی انجام کار را تعیین می کند. واژه های کلیدی: شاخص فشار نسبی (RSI)، شاخص توانایی کار (WAI)، گروه های شغلی، صنعت نساجی