تاثیر طرحواره درمانی گروهی بر کاهش علائم افسردگی و افزایش کیفیت زندگی پرستاران

مقدمه: پرستاران به دلیل حساسیت های شغلی با استرس زیادی مواجه هستند. استرس های شغلی می توانند باعث افزایش افسردگی و کاهش کیفیت زندگی شوند. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر طرحواره درمانی بر کاهش علائم افسردگی و افزایش کیفیت زندگی پرستاران انجام شد. روش کار: این مطالعه نیمه-تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. ۴۰ پرستار زن از میان همه پرستاران زن بیمارستان های شهر ورامین انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه مداخله ۱۰ جلسه ۸۰ دقیقه ای با روش طرحواره درمانی گروهی آموزش دید. ابزارهای جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه های افسردگی بک و کلارک و کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی بودند. داده ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری و با استفاده از نرم افزار SPSS-۱۹ تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که قبل از مداخله میانگین و انحراف معیار افسردگی و کیفیت زندگی به ترتیب ۳۴/۶±۶۰/۳۷ و ۳۲/۱۱±۸۹/۷۱ بود، اما پس از مداخله میانگین و انحراف معیار آنها به ترتیب ۸۰/۳±۸۹/۲۵ و ۷۱/۹±۳۳/۸۵ شد. همچنین میان گروه های مداخله و کنترل در افسردگی و کیفیت زندگی تفاوت معناداری وجود داشت. طرحواره درمانی گروهی کاهش علائم افسردگی (۷۳۸/۳۵=F) و افزایش کیفیت زندگی (۴۵۱/۲۳=F) پرستاران را نشان داد (۰۰۱/۰>p). نتیجه گیری: نتایج اهمیت طرحواره درمانی گروهی را در کاهش افسردگی و افزایش کیفیت زندگی پرستاران نشان داد. بنابراین پرستاران می توانند از روش طرحواره درمانی گروهی برای کاهش علائم افسردگی و بهبود کیفیت زندگی استفاده کنند.

Keywords:

Schema Therapy , Depression , Quality of Life , Nurses , طرحواره درمانی , افسردگی , کیفیت زندگی , پرستاران