ضرورت ارتقا کیفیت حریم شخصی ساکنین ساختمانهای مسکونی به منظور افزایش حس تعلق به مکان (نمونه موردی : مسکن مهر پردیس )

در معماری امروز ایران، کمرنگ شدن حریم های خصوصی و از میان رفتن حریم و فضای شخصی افراد و اشراف و برونگرایی ، منجر به کاهش احساس تعلق به فضای سکونتی خود، آرامش و بروز مشکلات عاطفی و خانوادگی شده است . این مسئله در ساختمانهای مسکن مهر بیش از سایر ساختمانها ملموس است و نیازمند به بازنگری به منظور ارتقا حس تعلق به مکان و حریم شخصی ساکنین دارد. در این پژوهش ، پژوهشگر سعی بر آن دارد تا با تبیین راهبردهای ارتقا کیفیت حریم شخصی و خلوت ساکنین ساختمانهای مسکونی ، باعث افزایش حس تعلق به مکان آنان گردد. این پژوهش از نوع تحقیقات کیفی بوده و از منظر روش شناسی ، توصیفی -تحلیلی می باشد و با کمک تکنیک سوات در پی ارزیابی عوامل داخلی و خارجی تاثیرگذار بر ارتقا کیفیت حریم شخصی ساکنین ساختمانهای مسکن مهر شهر پردیس است . بر اساس نتایج حاصل از پژوهش ، راهبردهایی چون: رعایت سلسله مراتب دسترسی و تناسبات و مقیاسهای انسانی در فضاهای باز مجتمع ها ی مسکونی ، ساخت و ساز مجموعه های مسکونی و واحدهای همسایگی با توجه به امنیت و فضاهای قابل دفاع، تفکیک حریم خصوصی ، نیمه خصوصی و عمومی در فضاهای باز مجتمع های مسکونی بر اساس پارامترهای مذهبی ساکنین و تبیین پیش ورودی و تعبیه هشتی به منظور ارتقا حریم خصوصی کاربران ساختمانهای مسکونی در فضاهای خصوصی تر، باعث ارتقا حریم شخصی ساکنین ساختمانها به منظور افزایش حس تعلق به مکان می گردد .

Keywords:

حریم شخصی , حس تعلق به مکان , فضای شخصی , خلوت , ساختمان مسکونی