معرفی متن مدایح حسینیه و بررسی مشخصات سبکی برجسته آن

فتحعلی شاه قاجار (۱۲۱۲-۱۲۵۰ ق.) با گردآوردن شاعران و ارج نهادن به ایشان، به احیای شعر دربار پرداخت. این کار سبب شد تا در زمان او، تذکره های مهمی تالیف گردد و احوال و اشعار شاعران در این تذکره ها ثبت و ضبط شود. از تذکره های مهم این دوره که هنوز به چاپ نرسیده و درباره آن تحقیقات اندکی نیز انجام شده، تذکره «مدایح حسینیه» نوشته عبدالباقی اصفهانی (متوفی ۱۲۳۸ ق.) است. این کتاب تذکره ای عصری، ممدوحی (مناقبی) و محلی است و به دلیل این ویژگی ها ارزش تاریخی ویژه ای دارد. همچنین نثر ادبی و موسیقایی آن نیازمند بررسی و تحلیل ادبی است. هدف از این جستار، شناختن ارزش های تاریخی و محتوایی و ویژگی های ادبی این کتاب است. بدین منظور با روش تحلیلی -توصیفی و ابزار کتابخانه ای، به شناسایی و معرفی نسخه های این کتاب و بررسی ارزش تاریخی و ویژگی های خاص فکری، زبانی، و ادبی آن پرداخته شده است.بر اساس بررسی های این جستار، مدایح حسینیه به دلیل توجه به گونه غالب شعر شاعران و نیز بیان شرح حال شعرای گمنام و اطلاعات منحصربه فرد از زندگی آنان و نیز به دلیل ارائه نمونه های مفصل شعری از آنان، از نظر تاریخ ادبیات ارزشمند است؛ همچنین، به علت بسامد بالای سجع پردازی­ها و قرینه سازی های لفظی و نیز کاربرد فراوان ترکیبات خلاقانه و صورت های تشبیهی و استعاری، ارزش های ادبی چشمگیری دارد. بر همین اساس، تصحیح و چاپ این کتاب ضرورت دارد.

Keywords:

عبدالباقی اصفهانی , مدایح حسینیه , تذکره قاجاری , سبک شناسی , معرفی نسخه های خطی