تحلیل سیر فردیت یونگی در داستان دقوقی از مثنوی معنوی

یکی از مهم ترین نظریه هایی که معانی درونی و پنهان قصه را مبنای تفسیر خود قرار داده، نظریه روان کاوی است. در عصر حاضر، با پیوند هر چه بیشتر ادبیات و روان شناسی، می توانیم راهی به سوی کشف معنای نهفته در متون بیابیم. نظریه فردیت یونگ تحقق کهن الگوی خویشتن یعنی تعادل بین امور بیرونی و امور درونی که میل به سوی تکامل دارد را در فرد مرور می کند. برآنیم تا با این دیدگاه با خوانشی متفاوت این داستان از مثنوی را بازخوانی نماییم. از آن جا که مولانا عارفی است که دارای ذهن نمادگرا بوده و مثنوی را در قالب یک اثر رمزی سروده است، دارای قابلیت بررسی نقد کهن الگویی است لذا پژوهش حاضر سعی  بر این دارد؛ با تحلیل محتوا، نمادها و کهن الگوهای داستان دقوقی را استخراج نماید و با فهم آن ها و تطابق با نماد برابر برای آن ها، براساس نظریه فردیت یونگ، این فرآیند را ترسیم نماید. نتیجه پژوهش حاکی از این است که مولانا در دستیابی به فرایند فردیت در این داستان، تعالی با اصول عرفانی را مطرح نموده است و در نهایت هدف مولانا که رسیدن به کمال و خودشناسی است با نظریه یونگ هم سویی دارد. این پژوهش با روش کتابخانه ای اسنادی، با رویکرد تحلیلی توصیفی بررسی شده است.

Keywords:

یونگ , مثنوی , کهن الگو , فردیت , ناخودآگاه جمعی , خود