مقایسه کفایت دیالیز در روش های دسترسی عروقی دائم

زمینه و هدف: دسترسی عروقی با عملکرد مناسب به عنوان راه حیاتی برای بیماران همودیالیزی مطرح است. دسترسی های عروقی شامل فیستول شریانی- وریدی، کاتتر موقت یا دائم ورید مرکزی است. شاخص کفایت دیالیز به دلیل تاثیر عمیقی که بر میزان ابتلاء و مرگ و میر بیماران همودیالیزی دارد، به عنوان یکی از مولفه های مهم و ضروری در نظر گرفته می شود. عوامل مختلفی نظیر نوع دسترسی عروقی می توانند روی کفایت دیالیز تاثیرگذار باشند. مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط نوع دسترسی عروقی با معیار کفایت دیالیز در بیماران همودیالیزی انجام شد. روش کار: همه بیماران بخش همودیالیز بیمارستان توحید سنندج به روش سرشماری انتخاب شدند. بیماران بر اساس نوع دسترسی عروقی در دو گروه کاتتر دائم ورید مرکزی و فیستول شریانی- وریدی تقسیم شدند. برای سنجش کفایت دیالیز از معیار KT/V استفاده شد. تست های آزمایشگاهی شامل میزان هموگلوبین، فسفر، آلبومین و هورمون پاراتیروئید ثبت شد. در پایان متغیرهای زمینه ای مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: بیماران در دو گروه فیستول شریانی- وریدی(۷۴نفر) و کاتتر دائم(۶۹ نفر) قرار گرفتند. میانگین معیار KT/V در کل بیماران ۲۸/۰±۳۲/۱ بود. از نظر کفایت دیالیز دو گروه با هم اختلاف معنی داری نداشتند(P=۰.۳۲). هم چنین در مقایسه ی تست های آزمایشگاهی نتایج نشان داد که دو گروه با هم اختلاف معنی داری ندارند(P≥۰.۰۵). نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که دیالیز در اکثریت بیماران دارای دسترسی عروق دائم ( فیستول شریانی- وریدی یا کاتتر دائم ورید مرکزی) از کیفیت و کارآیی مطلوبی برخوردار است، لذا بدون نگرانی از این روش ها در اندیکاسیون ها و شرایط خاص می توان از هر کدام از آنها استفاده کرد. اما از نظر بهبودی در تست های آزمایشگاهی برای روشن تر شدن قضیه نیاز به مطالعات بیشتری است.

مقایسه کفایت دیالیز در روش های دسترسی عروقی دائم Keywords:

Vascular Access , Dialysis Adequacy , Hemodialysis , دسترسی عروق , کفایت دیالیز , همودیالیز