سمیت گوارشی فیپرونیل، ایمیداکلوپرید و بوراکس روی مورچه Tapinoma karavaievi (Hym.: Formicidae) در شرایط آزمایشگاهی

مورچه­ها حشراتی اجتماعی از خانواده Formicidae هستند و از نظر تعداد و تنوع یکی از موفق­ترین حشرات محسوب می­شوند. با وجود تاثیر مطلوب آنها­ بر اکوسیستم، گاهی به علت خسارت به محصولات کشاورزی و تاسیسات ساختمانی به عنوان یک آفت جدی تلقی می­شوند. طعمه­گذاری، جایگزین مناسبی برای بسیاری از روش­های مرسوم کنترل مورچه­ها محسوب می­شود. در پژوهش حاضر، اثر طعمه­های حاوی فیپرونیل، ایمیداکلوپرید و بوراکس روی کارگران مورچه  Tapinoma karavaieviدر شرایط آزمایشگاهی و در زمان­های ۷۲، ۹۶ و ۱۲۰ ساعت پس از تیمار ارزیابی شد و در ادامه، میزان زنده­مانی کارگران تیمار شده با غلظت کشنده پنجاه درصد (LC۵۰) ترکیب­های مورد مطالعه در یک بازه زمانی دو­هفته­ای مورد مقایسه قرار گرفت. بر اساس نتایج به­دست­آمده، بیشترین میزان سمیت در هر سه بازه زمانی به ترتیب مربوط به فیپرونیل، ایمیداکلوپرید و بوراکس بود. علاوه ­بر این، ارزیابی اثر آفت­کش­ها روی میزان زنده­مانی کارگران، بیانگر کنترل سریع­تر کارگران تیمار شده با غلظت کشنده پنجاه درصد فیپرونیل(۴۶/۲ میلی­گرم بر لیتر) در مقایسه با ایمیداکلوپرید(۶۱/۳۲ میلی­گرم بر لیتر) و بوراکس (۴/۲۶۵۴ میلی­گرم بر لیتر) بود. نتایج نشان داد که اثر­بخشی۹۰ درصدی فیپرونیل و ایمیداکلوپرید به ترتیب در روزهای هفتم و یازدهم پس از تیمار اتفاق افتاد و به نظر می­رسد که اثر بخشی ۹۰ درصدی بوراکس، احتمالا در هفته سوم پس از تیمار صورت گیرد. به طور کلی پژوهش حاضر نشان داد که هر سه آفت­کش مورد مطالعه، از پتانسیل کافی برای کنترل مورچه­های کارگر برخوردار هستند و انتخاب مناسب­ترین ترکیب، منوط به در نظرگرفتن غلظت آفت­کش مورد استفاده، استراتژی کنترل و توجه به اثرات جانبی آفت­کش­ها خواهد بود.

Keywords:

آفت کش , زنده مانی , زیست سنجی , مورچه , Tapinoma karavaievi