تاثیر معماری مساجد ایرانی اسلامی دوره صفوی در جذب گردشگر (نمونه موردی: شهر اصفهان)

معماری خلق فضایی است پویا، ملموس و قابل درک و از این رهگذر همواره معرف هویتی ویژه برای آدمیان بوده است. معماری اسلامی نیز به مثابه نمودی آشکار از این بیان و هنر مقدس، در ساخت عناصر و ساختارهای فیزیکی به منصه ظهور رسیده است. در این میان آثار معماری مساجد، سرآمد این عناصر و ساختارهای فیزیکی معماری اسلامی است که بیش از هر عنصر کالبدی دیگری، آدمی را رهسپار سفر روحانی قربت می سازد. مساجد نمودی برجسته و آشکار از هنر در ساحتی متبرک و مقدس هستند و از دیرباز نیز بستر ساز رویدادهای تاریخی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی بوده اند و از آنجایی که عصر صفویه، عصر اعتلای معماری ایران است و شهر اصفهان نیز با دارا بودن موقعیتی ویژه در زمان حکومت صوفویان و همچنین در برداشتن شاهکارهای معماری ایرانی- اسلامی این عصر چون مسجد شیخ لطف الله و مسجد امام رونقی خاص در معماری یافته، از این رو می توان گفت معماری مساجد دوره صفوی در این شهر می تواند بیش از هر معماری دیگری با غنی ترین ابعاد وجودی انسان تعاملی دو سویه پیدا کرده و نقش بسزایی در جذب گردشگر از سرتاسر جهان داشته باشد، در این پژوهش نیز سعی بر این است که به چگونگی تأثیر این نوع معماری ایرانی- اسلامی که در واقع، مظهر و تجلی عین اندیشه های انسانها می باشد، در جذب گردشگر بپردازیم

Keywords:

معماری , صفویه , مسجد , گردشگر