ارزیابی صحت ارتفاع عمودی اکلوزال پروتز کامل در بیماران بی دندان ۵۰-۳۱ ساله

مقدمه: برقراری رابطه عمودی فکین در حالت اکلوژن (VDO) مرحله ی مهمی از درمان پروتز برای بیماران بی دندان به شمار می رود. برای ثبت VDO معمولا از وضعیت Rest مندیبل استفاده می شود که خود تحت تاثیر عوامل مختلفی نظیر از دست رفتن دندانها، سن فرد و میزان تحلیل استخوانی پس از بی دندانی، روش مورد استفاده در تعیین آن (Relaxation، بلع، تکلم و …)و موقعیت بیمار قرار می گیرد. هدف از این مطالعه تعیین صحت VDO تعیین شده توسط دندانپزشکان از طریق مقایسه با VDO تعیین شده با روشهای بلع و تکلم، و اندازه های آنتروپومتریک صورت می باشد. مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی تحلیلی از نوع مقطعی بر روی ۱۰۰ بیمار  ۵۰-۳۱ ساله بی دندان مراجعه کننده به درمانگاهها و مطبهای دندانپزشکی عمومی سطح شهرستان بابل با نمونه گیری خوشه ای، ارتفاع عمودی اکلوزال به روش بلع و تکلم، فاصله گوشه خارجی چشم تا تراگوس گوش چپ، مردمک چشم تا گوشه لب، گلابلا تا زیر بینی و فاصله نوک انگشت شست تا نوک انگشت اشاره با استفاده از کولیس دیجیتال در دوجلسه به فاصله یک هفته به شکل مستقل اندازه گیری گردید و با اندازه ارتفاع عمودی اکلوزال موجود (فاصله زیر بینی تا زیر چانه) که توسط دندانپزشکان تعیین گردیده است، مقایسه گردیدند.  با استفاده از  نرم افزار آماری SPSS ۱۰.۵ و آزمون T مقایسه میانگینها (T-test) آنالیز اطلاعات انجام شد. یافته ها: میانگین ارتفاع عمودی اکلوزال موجود که توسط دندانپزشکان تعیین گردیده (زیر بینی تا زیر چانه) ۹/۷mm±۴۹/۷۳ بود در حالیکه میانگین ارتفاع عمودی اکلوزال به روش بلع ۴۶/۵mm±۵۹/۷۶ و به روش تکلم ۳۴/۵mm±۸۹/۷۵ بدست آمد. اختلاف بین ارتفاع عمودی اکلوژن موجود با ارتفاع تعیین شده به هر یک از روشهای بلع و تکلم از نظر آماری معنی دار بود (P<۰.۰۵). بین ارتفاع عمودی اکلوزال به روش بلع و تکلم و هر کدام از آنها با فاصله گوشه خارجی چشم تا تراگوس گوش چپ و فاصله مردمک چشم تا گوشه لب، همبستگی وجود داشت (P>۰.۰۵). نتیجه گیری: به نظر می رسد که اکثر دندانپزشکان مورد بررسی تمایل دارندکه پروتزکامل با VDO کمتری بسازند.

Keywords:

ارتفاع عمودی اکلوژن , بیمار بی دندان , پروتز کامل , اندازه های آنتروپومتریک