بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی بر اشتها و گرلین آسیل دار پلاسمای زمان استراحت و ناشی از ورزش وامانده ساز در مردان دانشجو

مقدمه و هدف: گرلین آسیل­دار، اولین هورمون اشتهاآور گردش خون است. این پپتید، افزایش اشتها و دریافت غذا را سبب­می­شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی بر اشتها، گرلین آسیل دار، انسولین و گلوکز پلاسمای زمان استراحت و ناشی از ورزش وامانده­ساز بود.  مواد و روش­ها: ۲۳ مرد دانشجوی سالم (میانگین سنی  ۱۲/۲ ±۵۸/۱۹ سال، شاخص توده بدنی۷/۲ ± ۶۳/۲۱ کیلوگرم بر مترمربع، وزن ۴۶/۶±۸۶/۶۴ کیلو گرم) به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم­شدند. آزمودنی های گروه تجربی تمرین­های هوازی را با شدت ۶۰ تا ۸۵ درصد حداکثر ضربان قلب به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه انجام­دادند و گروه کنترل به فعالیت­های روزمره خود پرداختند. ۷۲ ساعت قبل و پس از هشت هفته تمرین­های هوازی، جلسه ورزش وامانده­ساز انجام شد و چهار مرحله خون­گیری در حالت غیرناشتا، قبل و پس از ورزش وامانده­ساز انجام­گرفت. نتایج: درنهایت، نتایج نشان­داد تمرین­های هوازی در اشتها، مقادیر گرلین آسیل دار (۷/۰P=) و انسولین زمان استراحت تغییری ایجاد­نمی­کند. اما کاهش معنادار گرلین آسیل دار (۰۰۱/۰P=) و گلوکز(۰۰۳/۰P=) پس از ورزش وامانده­ساز را سبب­می­شود.  نتیجه­گیری: بعد از تمرین­های هوازی، عدم تغییر غلظت گرلین آسیل دار با عدم تغییر اشتها همراه بود که همسویی تغییرات گرلین آسیل دار و اشتها را در زمان استراحت نشان­می­داد. ولی سرکوب گرلین آسیل دار بعد از ورزش وامانده­ساز و عدم تغییر اشتها این رابطه را به­طور کامل تایید­نمی­کرد، که در این خصوص بایستی تحقیق­های بیشتری انجام­شود.

Keywords:

گرلین آسیل دار , تمرین های هوازی , اشتها و ورزش وامانده ساز